Filip Siarkiewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Filip Siarkiewicz
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

28 kwietnia 1872
Żółkiew

Data i miejsce śmierci

21 maja 1932
Łańcut

Przebieg służby
Lata służby

do 1926

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

6 Dywizjon Taborów
Wydział Wojsk Taborowych

Stanowiska

dowódca dywizjonu taborów
szef wydziału

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Niepodległości

Filip Siarkiewicz (ur. 28 kwietnia 1872 w Żółkwi, zm. 21 maja 1932 w Łańcucie) – generał brygady Wojska Polskiego, członek Naczelnej Komendy Obrony Lwowa w listopadzie 1918 roku[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Filip Siarkiewicz urodził się 28 kwietnia 1872 roku w Żółkwi, w rodzinie Filipa i Marii z Łęgowskich[2]. Maturę złożył we Lwowie. W latach 1891–1892 odbył jednoroczną służbę wojskową w Wiedniu[2]. Od 1 października 1892 do 1 listopada 1918 był zawodowym oficerem cesarskiej i królewskiej Armii. Służbę pełnił we Lwowie i Sarajewie między innymi, jako instruktor szermierki (do 1898). W latach 1901–1903 ukończył instytut dla nauczycieli jazdy. W 1912 roku, w stopniu rotmistrza, pełnił służbę w c. i k. 11 dywizjonie taborów we Lwowie[3]. W czasie wielkiej wojny był dowódcą taborów dywizji piechoty i korpusu armijnego oraz dowódcą batalionu zapasowego taborów we Lwowie. W czasie służby w c. i k. armii awansował kolejno na podporucznika (1894), porucznika (1899), rotmistrza (1909) i majora (1916).

6 listopada 1918 został dowódcą taborów obrony Lwowa, a w grudniu tego roku referentem w Referacie Taborów Armii „Wschód”[2] i 6 Dywizji Piechoty w Przemyślu. Podczas wojny polsko-ukraińskiej uratował i zabezpieczył przed zniszczeniem olbrzymie ilości mienia wojskowego w Przemyślu i we Lwowie. 18 marca 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Inspektoratu Wojsk Taborowych. 15 kwietnia 1919 roku został dowódcą szwadronu zapasowego taborów Nr 6[2].

6 czerwca 1919 roku został przeniesiony z Dowództwa Taborów przy Dowództwie „Wschód” do Szkoły Taborów w Warszawie[4]. 26 lutego 1920 został zwolniony z czynnej służby wojskowej, na skutek wniosku reklamacyjnego i przeniesiony do rezerwy[5]. 1 maja 1920 roku, w czasie wojny z bolszewikami, powołany na stanowisko zastępcy szefa Sekcji IV Departamentu II Ministerstwa Spraw Wojskowych. 29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w Wojskach Taborowych, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[6]. 1 listopada 1920 przeniesiony do Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów i wyznaczony na stanowisko oficera inspekcji wojskowej taborów. 1 czerwca 1921 otrzymał nominację na dowódcę 6 dywizjonu taborów we Lwowie.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów taborowych[7]. 24 sierpnia 1923 roku Minister Spraw Wojskowych generał Stanisław Szeptycki mianował go szefem Wydziału Wojsk Taborowych w Departamencie II Jazdy Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[8]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany generałem brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 22. lokatą w korpusie generałów[9]. Z dniem 27 stycznia 1925 roku został mianowany inspektorem remontu przy Generalnym Inspektorze Kawalerii[10][11]. Z dniem 30 listopada 1926 roku został przeniesiony w stan spoczynku[12].

W latach 1926–1932 zarządca stadniny koni w Albigowej. Mieszkał w Łańcucie, gdzie zmarł 21 maja 1932 roku[13].

Filip Siarkiewicz był żonaty z Zofią Schnack-Herbosegg, z którą miał dwoje dzieci[2]. Jego zięć, Bolesław Orłoś, przejął zarząd stadniny koni. Wnukiem generała był Andrzej Orłoś.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Eugeniusz Romer, Pamiętnik Paryski 1918-1919, t. I, Warszawa 2010, s. 35.
  2. ↑ a b c d e Stawecki 1994 ↓, s. 299.
  3. ↑ Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1913, Wiedeń 1912, s. 1184.
  4. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 71 z 28 czerwca 1919 roku, poz. 2300.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 6 marca 1920 roku, s. 172.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 9 czerwca 1920 roku, s. 400.
  7. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 281.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 56 z 24 sierpnia 1923 roku, s. 520.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 730.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 4 lutego 1925 roku, s. 52.
  11. ↑ Wojtaszak 2012 ↓, s. 680 wg autora gen. Siarkiewicz w okresie od 27 stycznia 1925 roku do 30 listopada 1926 roku był równocześnie „starszym oficerem Inspektoratu Departamentu Broni Głównych na Małopolskę” tyle, że Departament I Broni Głównych i Wojsk Taborowych MSWojsk. został zlikwidowany 28 sierpnia 1921 roku.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 30 września 1926 roku, s. 330.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 16 sierpnia 1932 roku, s. 370.
  14. ↑ M.P. z 1938 r. nr 93, poz. 143.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Filip_Siarkiewicz&oldid=72103759”