Flatida coccinea
Flatida coccinea | |||
Auber, 1955 | |||
Osobniki dorosłe | |||
Stadium larwalne | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Gromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Plemię | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
Flatida coccinea | ||
Synonimy | |||
|
Flatida coccinea – gatunek pluskwiaka z rodziny Flatidae i podrodziny Flatinae. Endemit Madagaskaru.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten opisany został w 1955 roku przez Jacquesa Aubera pod nazwą Phromnia coccinea. Jako miejsce typowe wskazano Ampijoroę w pobliżu Tsaramandroso, w dystrykcie Ambato-Boeny regionu Boeny na północy Madagaskaru. Liczący kilkanaście okazów materiał typowy zdeponowano w Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu oraz w Institut Recherche Scientifique de Madagascar[1]. W 1957 roku Zeno Payne Metcalf zsynonimizował rodzaj Phromnia z Flatida, stąd obecna kombinacja[2].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Pluskwiak osiągający od 18 do 21,5 mm długości pokryw. W jego ubarwieniu dominuje czerwień lub pomarańcz[1].
Głowa jest czerwona, o słabo rozbiegających się ku nadustkowi, przewężonych między czułkami i silniej rozbiegających się ku potylicy żeberkach czołowych. Czułki są czerwone z czarną wierzchołkową połową drugiego członu, który to jest dwukrotnie dłuższy od członu pierwszego. Biczyk ma człon pierwszy wykształcony lepiej niż pozostałe[1].
Przedplecze ma przednią krawędź pośrodku wciętą, wskutek czego robi wrażenie dwupłatowej. Powierzchnia przedplecza zaopatrzona jest w żeberko środkowe, parę słabiej zaznaczonych żeberek bocznych oraz biegnące prostopadle do żeberek nieregularne bruzdy. Wysklepione, sercowate w zarysie śródplecze również ma żeberko środkowe i parę słabiej zaznaczonych żeberek bocznych. Pokrywy są czerwone z niewielkim, białawym nabrzmieniem na remigium między odgałęzieniami pierwszej żyłki kubitalnej. Bliższa część krawędzi kostalnej pokrywy jest słabiej uwypuklona, a wierzchołkowa krawędź słabiej zaokrąglona niż u F. rubra. Odnóża są żółtawoczerwone z ciemniejszymi stopami i pazurkami, dwoma czarnymi kolcami na zewnętrznych listewkach goleni tylnej pary oraz czarnych kolcach na odsiebnych krawędziach tychże goleni i dwóch pierwszych członów stóp[1].
Odwłok jest żółtawobrązowy. Genitalia samca cechują się ruchomymi członami paramer dłuższymi niż połowa długości osłonki fallusa, wyraźnie ku szczytowej ⅓ rozszerzonymi, na wierzchołkach zakrzywionymi i przekręconymi[1].
Ekologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]
Owad endemiczny dla Madagaskaru[1][2].
Pluskwiak ten żeruje na pędach Elachyptera minimiflora w dużych, kolonijnych agregacjach. W czasie suchej pory zimowej stadia larwalne tego piewika wydzielają kropelki spadzi, które opadają na liście pod kolonią i zasychają[3]. Wydzielina ta zawiera duże ilości cukrów i stosunkowo niewielkie ilości białek[4]. Stanowi ona istotny składnik diety niektórych lemurkowatych. Ssaki te mogą ją zarówno zlizywać z owadów, jak i, zaschniętą, spożywać z liści[3]. U mikruska malutkiego spadź ta stanowi aż 82% diety[5]. Chętnie zjadana jest też przez mikrusa ogoniastego i mikruska myszatego, zwłaszcza w porze suchej, gdy inny pokarm jest niedostępny[3][6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Jacques Auber. Deux nouveaux Flatides malgaches [Homopt]. „Bulletin de la Société entomologique de France”. 60 (5-6), s. 77-80, 1955.
- ↑ a b Z.P. Metcalf: General Catalogue of the Homoptera. Fascicule IV. Part 13. Flatidae and Hypochthonellidae. Raleigh: North Carolina State College, 1957, s. 1-565.
- ↑ a b c C.M Hladik , P. Charles-Dominique , J.J. Petter , Feeding Strategies of Five Nocturnal Prosimians in the Dry Forest of West Coast of Madagascar, [w:] P. Charles-Dominique (red.), Nocturnal Malagasy primates: Ecology, Physiology, and Behavior, New York, London, Toronto, Sydney, San Francisco: Academic Press, 1980, s. 41-71 .
- ↑ Melanie Dammhahn, Peter M. Kappeler. Comparative Feeding Ecology of Sympatric Microcebus berthae and M. murinus. „International Journal of Primatology”. 29, s. 1567–1589, 2008.
- ↑ Johanna Henke-von der Malsburg, Claudia Fichtel. Are generalists more innovative than specialists? A comparison of innovative abilities in two wild sympatric mouse lemur species. „Royal Society Open Science”. August 2018 Volume 5Issue 8, 2018. DOI: 10.1098/rsos.180480.
- ↑ Ch. Schwitzer i inni, Family Cheirogaleidae (Mouse, Giant Mouse, Dwarf and Fork-marked Lemurs), [w:] R.A. Mittermeier, A.B. Rylands & D.E. Wilson, Handbook of the Mammals of the World, t. 3. Primates, Barcelona: Lynx Edicions, 2013, s. 28–56, ISBN 978-84-96553-89-7 (ang.).