Fragmenty praskie

Fragmenty praskie – dwie pisane głagolicą karty, przechowywane w Archiwum Kapituły Kolegiackiej w Pradze. Spisane pod koniec XI wieku, stanowią fragment starszej księgi liturgicznej obrządku słowiańskiego^[1]. Jest to jedyny znany zabytek staro-cerkiewno-słowiański w czystej redakcji zachodniosłowiańskiej. Jako miejsce powstania, pomimo licznych wątpliwości, przyjmuje się najczęściej ośrodek sazawski^[2].

Karty odnalazł w 1855 roku niemiecki historyk Konstantin Höfler. Dwa lata później Höfler ogłosił ich tekst wraz z Pavlem Jozefem Šafárikiem w pracy Glagolitische Fragmente^[3]. Fragmenty praskie były kilkukrotnie publikowane w chrestomatiach, m.in. przez Miloša Weingarta (Texty ke studiu jazyka a písemnictví staroslověnského, Praha 1949) i Františka Václava Mareša (An Anthology of Church Slavonic Texts of Western (Czech) Origin, München 1979).

Karta pierwsza zawiera zbiór krótkich modlitw, tzw. světilny, druga fragment liturgii wielkopiątkowej. W warstwie językowej tekst zawiera liczne bohemizmy.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Svend Dahl: Dzieje książki. Wrocław: 1965, s. 67.
↑ Ewa Siatkowska: Rodzina języków zachodniosłowiańskich. Zarys historyczny. Warszawa: 1992, s. 66.
↑ Jaroslav Vlček: Dějiny české literatury. T. 1: Od nejstarších dob až po věk zlatý. Praha: 1931, s. 7.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Leszek Moszyński: Wstęp do filologii słowiańskiej. Warszawa: 1984.

[1] Svend Dahl: Dzieje książki. Wrocław: 1965, s. 67.

[2] Ewa Siatkowska: Rodzina języków zachodniosłowiańskich. Zarys historyczny. Warszawa: 1992, s. 66.

[3] Jaroslav Vlček: Dějiny české literatury. T. 1: Od nejstarších dob až po věk zlatý. Praha: 1931, s. 7.

[1]

[2]

[3]