Franciszek Koss

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Koss
Ilustracja
Pułkownik Franciszek Koss
pułkownik
Data i miejsce urodzenia

7 marca 1792
Warszawa

Data i miejsce śmierci

30 lipca 1841
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1809–1832

Siły zbrojne

Armia Księstwa Warszawskiego
Wojska Powstańcze

Jednostki

Korpus Kadetów w Kaliszu

Stanowiska

Dyrektor

Główne wojny i bitwy

Wojna z Austrią
Inwazja na Rosję (1812)

Kampania Saska
Powstanie listopadowe

Odznaczenia
Kawaler Orderu Leopolda (Austria) III Klasa Orderu Orła Czerwonego (Prusy) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Herb Kos

Franciszek Koss (ur. 7 marca 1792 w Warszawie, zm. 30 lipca 1841 tamże) – pułkownik wojsk Królestwa Polskiego, żołnierz powstania listopadowego, urzędnik Królestwa Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się dnia 7 marca 1792 w Warszawie jako syn Józefa herbu Kos i jego żony Bogumiły z d. Czarneckiej. W 1809 wstąpił do Szkoły Aplikacyjnej Artylerii i Inżynierów oraz brał udział w kampanii 1809 w korpusie generała Sokolnickiego. Brał udział w obronie i umacnianiu Sandomierza.

W 1810 dostał awans na stopień porucznika i w czerwcu przydział do wojsk inżynieryjnych i został skierowany do budowy Twierdzy Modlin. Przed kampanią napoleońską w 1812 w Batalionie Saperów prowadził rozpoznanie w rejonie Niemna aż do Moskwy w ramach przygotowania map[1]. Walczył w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem i nad Berezyną. Był osobą, która przygotowała wysadzenie murów Kremla, był w stopniu kapitana.

W 1813 był przydzielony do garnizonu gdańskiego, trafił do niewoli rosyjskiej. W następnym roku powrócił z niewoli i dostał przydział do Kwatermistrzostwa Generalnego[2].

W latach 1816-1818 brał udział w pracach przy demarkacji granicy z Austrią. Za te prace dostał odznaczenia austriackie i pruskie. W 1818 Senat Wolnego Miasta Krakowa zamówił u niego budowę ozdobnego katafalku na trumnę Tadeusza Kościuszki[3]. W 1819 został członkiem korespondentem Towarzystwa Naukowego Krakowskiego i Towarzystwa Przyjaciół Muzyki. W 1818 awansowany był do stopnia podpułkownika i zaliczony do gwardii.

W 1824 dostaje przydział do Korpusu Kadetów w Kaliszu na stanowisko dyrektora tej placówki. W 1829 awansowany do stopnia pułkownika.

Brał udział w Powstaniu Listopadowym, w początkowym okresie jako komendant Pragi a następnie uczestniczył w bitwie pod Wawrem. Był szefem sztabu w korpusie wojsk generała Giełguda podczas wyprawy na Litwę i brał udział w bitwie pod Rajgrodem. Został internowany po przejściu korpusu do Prus.

W 1832 powrócił do Warszawy i pracował jako urzędnik w Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych, Duchownych i Oświecenia Publicznego w Zarządzie Komunikacji Lądowej i Wodnej. W latach 1839-1840 był członkiem Rady Ogólnej Budownictwa.

Zmarł dnia 30 lipca 1841 w Warszawie i pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 175-1-7)[4].

Odznaczenia i nagrody[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Geoforum, GEOFORUM - Wojsko - Geneza kartografii wojskowej - Księstwo Warszawskie i Królestwo Polskie [online], geoforum.pl [dostęp 2021-02-20] (pol.).
  2. zbiorowy: Rocznik Woyskowy Królestwa Polskiego na rok 1818. Warszawa: 1818, s. 35, 187. [dostęp 2021-02-20]. (pol.).
  3. Redakcja, Sarkofag Naczelnika [online], Dziennik Polski, 8 kwietnia 2000 [dostęp 2021-02-20] (pol.).
  4. Cmentarz Stare Powązki: Kossowie, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-05-28].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]