Fryderyk Leopold Pruski
| |
| książę | |
| Dynastia | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec |
Fryderyk Karol Pruski |
| Matka |
Maria-Anna Anhalt-Dessau |
| Żona |
Luiza Zofia Schleswig-Holstein-Sonderburg-Augustenburg |
| Dzieci |
Wiktoria Małgorzata, |
Joachim Karol Wilhelm Fryderyk Leopold książę Prus (ur. 14 listopada 1865 w Berlinie, zm. 13 września 1931 w Krajence, w powiecie złotowskim).
Rodzina i pochodzenie[edytuj | edytuj kod]
Fryderyk Leopold był synem księcia Fryderyka Karola Pruskiego i księżnej Marii-Anny z Anhalt-Dessau, którą ten poślubił w 1845 roku oraz wnukiem księcia Karola Pruskiego. Miał trzy siostry: Marię Elżbietę (1855–1888), Elżbietę Annę (1857–1895) i Luizę Margaretę (1860–1917).
24 czerwca 1889 roku książę Fryderyk Leopold poślubił w Berlinie księżną Luizę Zofię ze Szlezwika-Holsztynu-Sonderburg-Augustenburg, siostrę niemieckiej cesarzowej Augusty Wiktorii, żony cesarza Wihelma II. Para miała czworo dzieci: córkę Wiktorię Małgorzatę (1890–1923), zamężną z Henrykiem XXXIII Reuß-Köstritz (1879–1942) oraz synów: Fryderyka Zygmunta (1891–1927), Fryderyka Karola (1893–1917) oraz Fryderyka Leopolda juniora (1895–1959).
Kariera wojskowa[edytuj | edytuj kod]
Książę Fryderyk Leopold Pruski rozpoczął, odpowiednio do zwyczaju pruskiej szlachty, karierę militarną. Już w wieku dziesięciu lat, w 1875 roku, został kadetem, a potem podporucznikiem 1. Pułku Piechoty Gwardii Cesarstwa Niemieckiego w Poczdamie. Z uwagi na młody wiek brał w udział jedynie w paradach tego pułku. W latach kolejnych nastąpiły kolejne nominacje: w 1885 roku na porucznika, w 1888 roku na kapitana, w 1890 na majora, a w 1893 roku do stopnia pułkownika.
Jeszcze w tym samym roku otrzymał rangę generała brygady i został komandorem pułku Garde du Corps, pułk Kirasjerów 1. Brygady Kawalerii Gwardyjskiej. Poza tym w 1893 roku został szefem austro-węgierskiego Pułku Huzarów Nr 2[1].
W 1898 roku awansował do stopnia generała porucznika. Z tą rangą prowadził inspekcję kawaleryjską w Poczdamie. W 1902 roku został generałem kawalerii. Podczas wojny rosyjsko-japońskiej (1904–1905) służył jako doradca w kwaterze głównej armii rosyjskiej. W 1907 roku został generalnym inspektorem armii, a 10 września 1910 roku awansował do stopnia generała pułkownika.
Od 1886 roku był książę protektorem obywatelskiego związku strzelców w Wesel.
Masoneria[edytuj | edytuj kod]
Książę Fryderyk Leopold był ponadto ostatnim protektorem pruskiej masonerii rodu Hohenzollernów[2]. Przyjęty w 1889 roku do loży Janugus Friedrich Wilhelm Morgenröte, w 1894 roku został protektorem wszystkich trzech głównych pruskich loży. Od 1895 był również Wielkim Mistrzem Zakonu Wolnomularskiego (Wielka Loża Narodowa Masonerii Niemieckiej). W rewolucji listopadowej w 1918 roku wzbudził powszechne oburzenie wśród wolnomularzy, wywieszając na swojej siedzibie, pałacyku Glienicke czerwoną flagę. Z końcem panowania Hohenzollernów w Prusach, skończyło się także przewodnictwo księcia Fryderyka Leopolda nad wielkimi lożami pruskimi.
Ostatnie lata[edytuj | edytuj kod]
Książę Fryderyk Leopold był częstym gościem kasyn, przez co musiał odsprzedać część swojego majątku. Jednak za pośrednictwem majora Karola Seitza pracującego w zakładach Junkersa, po obejrzeniu ich, postanowił je współfinansować[3].
Kiedy po I wojnie światowej, duże części zachodnich Prus musiały zostać oddane Polsce (korytarz polski), Krajenka została, z częścią okręgu Złotów, wchłonięta przez nową Marchię Graniczną Poznańsko-Zachodniopruską. 21 czerwca 1924 roku w wyniku wyroku wydanego przez Sąd Rzeszy, były majątek księcia Fryderyka Leopolda, m.in. Krajenka, został uznany za własność prywatną. Podjęto tym samym ważną, zasadniczą decyzję w sprawie roszczeń odszkodowań niemieckiej szlachty w Republice Weimarskiej.
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Wielki Orderu Świętego Stefana (1889, Austro-Węgry)[4]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1914 ↓, s. 696.
- ↑ Nicholas M. Railton, The ‘Red Prince’ and Freemasonry. Scenes from the German Revolution of 1918, December 2012, s. 76.
- ↑ Biographien rund um Junkers [online], ju-f13.de [dostęp 2018-11-12] [zarchiwizowane z adresu 2008-01-11] (niem.).
- ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie. Wiedeń: 1818, s. 55.
Literatura[edytuj | edytuj kod]
- John Röhl, Skandal in Schloss Glienicke in: Wilhelm II. Der Aufbau der persönlichen Monarchie, 1888-1900. C.H. Beck. München 2001, s. 737–740.
- Georg Zivkovic, Heer- und Flottenführer der Welt. Biblio Verlag, Osnabrück 1971, ISBN 3-7648-0666-4, s. 427–428.