Przejdź do zawartości

Funkcja Wanniera

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Funkcja Wanniera

Funkcje Wanniera – zbiór zupełny funkcji ortogonalnych używany jako baza w fizyce ciała stałego. Pierwszy raz zostały zaproponowane przez G. Wanniera[1].

Funkcje Wanniera dla różnych węzłów sieci w krysztale są do siebie wzajemnie ortogonalne, przez co stanowią wygodną bazę do rozwinięć perturbacyjnych, w szczególności stanowią podstawę modelu ciasnego wiązania.

Definicja[edytuj | edytuj kod]

Funkcje Wanniera można zdefiniować na wiele różnych sposobów[2], przy czym oryginalna definicja[1], najczęściej używana w fizyce ciała stałego oparta jest o funkcje Blocha.

Wybierzmy pojedyncze pasmo w idealnym krysztale i oznaczmy funkcję falową dla stanu Blocha

gdzie jest funkcją Blocha o periodyczności takiej samej jak sieć krystaliczna. Wtedy funkcje Wanniera definiujemy jako

gdzie:

– dowolny wektor sieci prostej (tzn. istnieje dokładnie jedna funkcja Wanniera dla każdego wektora Bavaisa),
– liczba komórek prymitywnych w krysztale,
suma po przebiega po wszystkich wartościach w strefie Brillouina.

Ze względu na to, że wartości są rozłożone równomiernie w strefie Brillouina oraz jest zwykle bardzo dużą liczba suma może zostać przybliżona przez całkę zgodnie z poniższą reguła

gdzie oznacza strefę Brillouina o objętości

Przypisy[edytuj | edytuj kod]