Główna Inspekcja Komunikacji
Główna Inspekcja Komunukacji – urząd państwowy podległy Ministrowi Komunikacji, istniejący w latach 1926–1949, powołany z zadaniem sprawowania kontroli nad całokształtem gospodarki kolejowej oraz nad prawidłowym stosowaniem na kolejach obowiązujących ustaw, rozporządzeń oraz instrukcji. Główna Inspekcja Komunikacji działała samoistnie i niezależnie od innych departamentów Ministerstwa Komunikacji.
Powołanie Inspekcji[edytuj | edytuj kod]
Na podstawie ustawy z 1925 r. ustanowiono Główną Inspekcję Kolejową, którą po wprowadzeniu urzędu Ministra Komunikacji w miejsce Ministra Kolei znowelizowano rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z 1926 r. i powołano Główną Inspekcję Komunikacji[1][2][3].
Wykonanie ustawy powierzono Ministrowi Komunikacji w porozumieniu z zainteresowanymi ministrami.
Zadania Inspekcji[edytuj | edytuj kod]
Zadaniem Inspekcji było:
- w stosunku do urzędów i przedsiębiorstw państwowych podległych Ministrowi Komunikacji, kontrola nad całokształtem ich gospodarki we wszystkich działach służby;
- w stosunku do prywatnych przedsiębiorstw komunikacyjnych, w szczególnych przypadkach kontrola w zakresie uprawnień przysługujących Ministrowi Komunikacji z tytułu wykonywania przezeń zwierzchniego nadzoru państwowego.
Sposób realizacji zadań[edytuj | edytuj kod]
Inspekcja spełniała swoje zadania przez:
- przeprowadzanie kontroli, badań i dochodzeń, zleconych przez Ministra Komunikacji,
- kontrolę doraźną, wykonywaną według swego uznania,
- przeprowadzanie dochodzeń w razie dostrzeżenia nieprawidłowości lub nadużyć, a to celem ustalenia ich źródeł i zapobiegania im na przyszłość.
Kierowanie Inspekcją[edytuj | edytuj kod]
Na czele Głównej Inspekcji Komunikacji stał główny Inspektor. Był on odpowiedzialny za prawidłowy przebieg spraw powierzonych Głównej Inspekcji Komunikacji. Na jego wniosek mianował Minister Komunikacji urzędników Głównej Inspekcji Komunikacji.
Przeprowadzanie kontroli[edytuj | edytuj kod]
Prowadzący dochodzenie urzędnik inspekcyjny Inspekcji uprawniony był:
- wzywać i przesłuchiwać świadków,
- powoływać rzeczoznawców,
- badać księgi i rachunki,
- badać akta i dokumenty,
- żądać wyjaśnień służbowych.
Główna Inspekcja Komunikacji miała prawo wydawać polecenia wdrażania postępowania dyscyplinarnego przeciwko urzędnikom, funkcjonariuszom niższym oraz pracownikom władz, urzędów i przedsiębiorstw, podległych Ministrowi Komunikacji.
Zasadą urzędowania Głównej Inspekcji Komunikacji była natychmiastowa, bezpośrednia interwencja i możliwie najszybsze załatwianie spraw.
Zniesienie Inspekcji[edytuj | edytuj kod]
Na podstawie dekretu z 1949 r. o zniesieniu Głównej Inspekcji Komunikacji zlikwidowano Inspekcję[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ustawa z dnia 14 grudnia 1925 r. o Głównej Inspekcji Kolejowej. Dz.U. z 1925 r. nr 129, poz. 915
- ↑ Rozporządzenie Ministra Kolei z dnia 23 kwietnia 1926 r. wydane w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych w sprawie wykonania ustawy z dnia 14 grudnia 1925 r. o Głównej Inspekcji Kolejowej. Dz.U. z 1926 r. nr 44, poz. 275
- ↑ Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 września 1926 r. o Głównej Inspekcji Komunikacji. Dz.U. z 1926 r. nr 97, poz. 569
- ↑ Dekret z dnia 26 kwietnia 1949 r. o zniesieniu Głównej Inspekcji Komunikacji. Dz.U. z 1949 r. nr 25, poz. 184