Gaetano Latilla

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gaetano Latilla
Ilustracja
Karykatura Latilli
Data i miejsce urodzenia

10 stycznia 1711
Bari

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

15 stycznia 1788
Neapol

Gatunki

muzyka poważna, muzyka klasycyzmu

Zawód

kompozytor

Powiązania

szkoła neapolitańska

Gaetano Latilla (ur. 10 stycznia 1711 w Bari, zm. 15 stycznia 1788 w Neapolu[1]) – włoski kompozytor.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jako dziecko był członkiem chóru przy katedrze w Bari[2][3]. W latach 1726–1731 uczył się w Conservatorio di San Onofrio w Neapolu u Ignazio Proty i Francesco Feo[1]. Debiutował w 1732 roku operą Li mariti a forza, wystawioną w neapolitańskim Teatro dei Fiorentini[1][3]. W latach 1738–1741 pełnił funkcję wicekapelmistrza bazyliki Santa Maria Maggiore w Rzymie[1][2]. Między 1751 a 1772 rokiem przebywał w Wenecji, gdzie w 1751 roku poślubił śpiewaczkę Domenikę Casarini[1]. Od 1756 roku prowadził chór Conservatorio della Pietà, a od 1762 roku był wicekapelmistrzem bazyliki św. Marka[1]. W 1772 roku osiadł w Neapolu, gdzie poświęcił się komponowaniu i pracy pedagogicznej[1]. Jego siostrzeńcem był Niccolò Piccinni[1]. Do uczniów Latilli należeli Thomas Attwood i Giacomo Gotifredo Ferrari[1].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Należał do przedstawicieli szkoły neapolitańskiej[3]. Jego dorobek obejmuje 46 oper, w tym m.in. Li mariti a forza (Neapol 1732), Angelica ed Orlando (Neapol 1735), Gismondo (Neapol 1737), Madama Ciana (Rzym 1738) i I sposi incogniti (Neapol 1779)[1]. Muzyka do większości z nich nie zachowała się[1]. Ponadto napisał m.in. oratorium L’onnipotenza e la misericordia divina, 3 symfonie, 6 kwartetów smyczkowych[2]. Muzyka Latilli cechuje się bogatą inwencją melodyczną, brak jej jednak rysów indywidualnych[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j k l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 296. ISBN 978-83-224-3303-4.
  2. a b c Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2045. ISBN 978-0-02-865528-4.
  3. a b c Bertil van Boer: Historical Dictionary of Music of the Classical Period. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 332–333. ISBN 978-0-8108-7183-0.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]