Gaston Monnerville
| |
| Data i miejsce urodzenia |
2 stycznia 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 listopada 1991 |
| Zawód, zajęcie |
polityk, prawnik |
| Alma Mater | |
.png)
| |
| Odznaczenia | |
| |
Gaston Monnerville (ur. 2 stycznia 1897 w Kajennie, zm. 7 listopada 1991 w Paryżu[1]) – francuski polityk, prawnik i samorządowiec, parlamentarzysta, przewodniczący Rady Republiki (1947–1958) oraz Senatu (1958–1968), członek Rady Konstytucyjnej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn urzędnika administracji kolonialnej. Ukończył studia z zakresu literatury i prawa na Uniwersytecie w Tuluzie, doktoryzował się w 1921[1]. Od 1918 praktykował w zawodzie adwokata w Tuluzie, a następnie w Paryżu. Od 1927 kierował związkiem młodych prawników. Zyskał rozpoznawalność dzięki udziałowi w różnych budzących zainteresowanie publiczne procesach[1].
Zaangażował się w działalność polityczną w ramach ugrupowania radykałów, w 1938 został wiceprzewodniczącym partii. W 1932 i 1936 uzyskiwał mandat poselski jako reprezentant Gujany Francuskiej. Od 1935 pełnił też funkcję mera swojej rodzinnej miejscowości. Od czerwca 1937 do marca 1938 był podsekretarzem stanu do spraw kolonii. W 1939 należał do inicjatorów ustawy, która umożliwiła m.in. mu podjęcie służby wojskowej. Od stycznia do lipca 1940 służył na pancerniku „Provence”, w konsekwencji nie brał udziału w głosowaniu 10 lipca 1940 w Vichy[1].
Wkrótce zdemobilizowany, również w 1940 dołączył do francuskiego ruchu oporu. Jako adwokat w Marsylii bronił osób represjonowanych z przyczyn politycznych. W konsekwencji sam był również inwigilowany i zatrzymywany. W podziemiu posługiwał się pseudonimem „Saint-Just”. W 1944 wraz z żoną zorganizował szpital wojskowy w Cheylade[1]. W 1944 został członkiem prowizorycznego parlamentu, od 1945 zasiadał w konstytuancie[2]. Powrócił do praktyki prawniczej, został też przewodniczącym komisji odpowiedzialnej za przygotowanie opracowanie nowego statusu politycznego terytoriów zamorskich[1]. W 1946 wszedł w skład Rady Republiki – nowo utworzonej izby wyższej[2]. W następnym roku zmarł jej przewodniczący Auguste Champetier de Ribes. Gaston Monnerville został wybrany na jego następcę, kierował tym gremium do końca IV Republiki w 1958[1][2].
Był zwolennikiem powrotu generała Charles’a de Gaulle’a do władzy i uchwalenia nowej konstytucji. W 1958 został pierwszym przewodniczącym Senatu (nowej izby wyższej). Został następnie wybrany do tej izby w 1959, uzyskując reelekcję w 1965[1][2][3]. Utrzymywał również stanowisko jej przewodniczącego[2][3]. Wkrótce znalazł się w opozycji do środowiska gaullistów, sprzeciwiał się m.in. wprowadzeniu powszechnych wyborów prezydenckich[3].
Kontynuował również działalność w administracji samorządowej. Był przewodniczącym rady departamentu Lot (1951–1971) oraz merem miejscowości Saint-Céré (1964–1971). W 1973 został radnym regionu Midi-Pireneje. Od 1959 do 1968 wchodził w skład rady Uniwersytetu Paryskiego[2]. W 1968 nie ubiegał się o ponowny wybór na przewodniczącego izby wyższej. Był przeciwnikiem postulowanej przez prezydenta reformy Senatu, która w 1969 została odrzucona w wyniku referendum[3]. W 1972 po rozłamie w formacji radykałów dołączył do lewicowego MGRS, wchodząc w skład biura tego ugrupowania[2]. W 1974 przewodniczący Senatu Alain Poher powołał go w skład Rady Konstytucyjnej, której członkiem był przez dziewięcioletnią kadencję do 1983[3].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Odznaczony Legią Honorową IV klasy[2].