Georgi Tutew

Georgi Tutew
Георги Тутев
Data i miejsce urodzenia	23 sierpnia 1924 ; Sofia
Pochodzenie	bułgarskie
Data i miejsce śmierci	13 września 1994 ; Sofia
Gatunki	muzyka poważna, muzyka współczesna
Zawód	kompozytor, dyrygent

Georgi Tutew, bułg. Георги Тутев (ur. 23 sierpnia 1924 w Sofii, zm. 13 września 1994 tamże^[1]^[2]) – bułgarski kompozytor i dyrygent.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Bułgara i Niemki^[2]. Wychowywał się w Niemczech, do Bułgarii wrócił z rodzicami dopiero w 1941 roku^[2]. W latach 1942–1946 studiował prawo na Uniwersytecie Sofijskim^[2]. Uczył się prywatnie gry na fortepianie i teorii u Weselina Stojanowa oraz kompozycji u Lubomira Pipkowa^[2]. Od 1946 do 1950 roku kontynuował studia w Konserwatorium Moskiewskim u Wiktora Biełego(inne języki), Jurija Szaporina i Nikołaja Anosowa^[1]^[2]. W 1949 roku jego ojciec został skazany w procesie pokazowym za działalność antykomunistyczną^[1]^[2]. Przez następne lata Georgi posługiwał się publicznie nazwiskiem Iwanow, którego używał do rehabilitacji ojca w 1967 roku^[1]^[2].

Po ukończeniu studiów pracował początkowo jako dyrygent chórów amatorskich^[2]. Od 1954 do 1958 roku pełnił funkcję sekretarza Związku Kompozytorów Bułgarskich^[1]^[2]. W latach 1958–1961 pracował jako redaktor muzyczny w radiu bułgarskim^[1]^[2], skąd został zwolniony za prowadzoną politykę programową^[2]. Od 1961 do 1987 roku prowadził orkiestrę w Teatrze Młodzieży w Sofii(inne języki)^[1].

Należał do pionierów muzyki współczesnej w Bułgarii^[2]. Początkowo tworzył pod wpływem drugiej szkoły wiedeńskiej^[2]. W latach 60. zaczął łączyć dodekafonię z elementami bułgarskiej muzyki ludowej^[2]. W 1944 roku wspólnie z Konstantinem Iliewem i Łazarem Nikołowem założył kolektyw Nowa Muzika^[2]. W 1989 roku z jego inicjatywy powołano stowarzyszenie Musica Viva, przekształcone w 1991 roku w bułgarską sekcję Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej^[2], którego był pierwszym przewodniczącym^[1]. Organizował także festiwal Musica Nova^[2].

Ważniejsze kompozycje[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych^[1]^[2])

Utwory orkiestrowe

2 symfonie (I 1959, II 1973 zrewid. 1974)
poemat symfoniczny Legenda za Łopjanskata gora (1950)
Divertimento na klarnet, skrzypce, klawesyn i orkiestrę kameralną (1962)
Overtura da Requiem (1963)
Buntyt na krajcera Nadeżda (1956)
Tęsknota za zagubioną harmonią na kaval, instrumenty klawiszowe, instrumenty perkusyjne i wielką orkiestrę smyczkową (1979–1982)
Muzyka renesansowa na orkiestrę kameralną (1976)
Metamorfozy na 13 instrumentów smyczkowych (1966)
Tempi ritmizzati na fortepian, perkusję i 13 instrumentów smyczkowych (1968)

Utwory kameralne

Soli per tre na trio instrumentów dętych drewnianych (1974)
Calvino-mosaik/musik na wiolonczelę i 7 instrumentów (1987)
Medytacje J.S.B. na zespół kameralny (1992)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3701–3702. ISBN 0-02-865571-0.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 11. Część biograficzna t–v. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2009, s. 173–174. ISBN 978-83-224-0905-3.

[baker-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3701–3702. ISBN 0-02-865571-0.

[encmuz-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 11. Część biograficzna t–v. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2009, s. 173–174. ISBN 978-83-224-0905-3.

[1]

[2]