Gleby żółtobrunatne
Gleby żółtobrunatne – gleby pośrednie pomiędzy glebami żółtymi, brunatnymi a brązowymi; występują w Chinach i Nowej Zelandii.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Gleby żółtobrunatne są typowymi glebami pośrednimi. Przejawiają cechy gleb żółtych, brunatnych i brązowych wymieszanych ze sobą[1].
Gleby te są kwaśne (pH 4,8-5,0), stosunkowo ciężkie, silnie nienasycone. Zawartość humusu wynosi około 7%. Skała macierzysta znajduje się zazwyczaj na głębokości 80-90 cm. Miejscami jednak zwietrzelina może mieć aż do 140 cm[2].
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Gleby żółtobrunatne występują we wschodnich Chinach[1] oraz w Tybecie[3], między glebami rzecznymi żółtymi a glebami typowymi dla tego regionu, czyli brązowymi[1]. Można je również spotkać w Nowej Zelandii zarówno na wyspie północnej, jak i południowej, jednakże w przeciwieństwie do Chin tam gleby żółtobrunatne stykają się jeszcze z glebami brunatnymi[2].
Roślinność[edytuj | edytuj kod]
Naturalna[edytuj | edytuj kod]
W środowisku naturalnym gleby są porośnięte lasami[2].
Przydatność rolnicza[edytuj | edytuj kod]
Gleby żółtobrunatne są dość trudne do uprawy. Uprawiane są jednak szczególnie w Chinach, jeśli występuje odpowiedni klimat[1]. W Nowej Zelandii gleby żółtobrunatne porastają lasy ze względu na to, że są tam znacznie lepsze ziemie[4] i nie ma konieczności uprawiania tych gleb[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d M. A. Głazowska: Gleby kuli ziemskiej. Warszawa: PWN, 1981, s. 202. ISBN 83-01-02198-5.
- ↑ a b c d M. A. Głazowska: Gleby kuli ziemskiej. Warszawa: PWN, 1981, s. 414. ISBN 83-01-02198-5.
- ↑ M. A. Głazowska: Gleby kuli ziemskiej. Warszawa: PWN, 1981, s. 270. ISBN 83-01-02198-5.
- ↑ M. A. Głazowska: Gleby kuli ziemskiej. Warszawa: PWN, 1981, s. 415. ISBN 83-01-02198-5.