Glomus macrocarpum
 Owocnik | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Glomus macrocarpum |
| Nazwa systematyczna | |
| Glomus macrocarpum Tul. & C. Tul. G. bot. ital. 2: 63 (1845) | |
Glomus macrocarpum Tul. & C. Tul. – gatunek grzybów należący do rodziny Glomeraceae, typ nomenklatoryczny rodzaju Glomus[1]. Nazwa gatunkowa pochodzi od greckiego słowa macrocarpus, znaczącego wielkoowocnikowy[2].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Glomus, Glomeraceae, Glomerales, Incertae sedis, Glomeromycetes, Incertae sedis, Glomeromycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisali go w 1845 r. bracia Tulasne we Francji[1]. Synonimy[3]:
- Endogone guttulata E. Fisch. 1923
- Endogone macrocarpa (Tul. & C. Tul.) Tul. & C. Tul. 1851
- Endogone macrocarpa (Tul. & C. Tul.) Tul. & C. Tul. 1851, var. macrocarpa
- Endogone nuda Petch 1925
- Endogone pampaloniana Bacc. 1903
- Paurocotylis fulva var. zealandica Cooke 1879
Morfologia i rozwój[edytuj | edytuj kod]
Tworzy mały owocnik, zwykle o średnicy do około 12 milimetrów, kształcie od kulistego, półkulistego i wydłużonego do nieregularnego i barwie od żółtobrązowej do jasnobrązowej. Ma bardzo delikatną strukturę i często w owocnik wbudowane jest podłoże, na którym występuje (gleba). Jeśli perydium jest obecne, jest białe i ma watowatą konsystencję[4].
Strzępki cylindryczne, szkliste, o średnicy od 12 do 25 µm. Wytwarzają zarodniki i chlamydospory o średnicy 100 do 350 µm i barwie od żółtej do żółtobrązowej. Chlamydospory są przetrwalnikami umożliwiającymi grzybowi pozostanie w stanie uśpienia podczas warunków nieodpowiednich do kiełkowania. Po osiągnięciu odpowiednich warunków kiełkowania chlamydospory tworzą strzępki rostkowe, które wywierają nacisk na powierzchnię rośliny i przenikają do różnych jej komórek, w których tworzą z rośliną endomykoryzę. Na powierzchni owocników często widoczne są zarówno młode, jak i dojrzałe chlamydospory[4].
Badania w mikroskopie elektronowym wykazały, że zarodniki mają dwie warstwy ścian zawierające włókienka, a pomiędzy nimi występuje niewielka strefa separacji. Zawartość zarodników to globulki lipidowe będące źródłem energii dla zarodników[4].
Znane są wyłącznie formy rozmnażające się bezpłciowo (anamorfy). U niektórych gatunków Glomus zidentyfikowano białka wykrywające feromony płciowe. Obecność tych białek wyczuwających wskazuje, że gatunki tego rodzaju mogą nie być całkowicie bezpłciowe, jednak jak dotąd nie zauważono rozmnażania płciowego[5].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Występuje na całym świecie, znaleziono go nawet w Antarktyce[6]. Żyje w glebie, tworząc endomykoryzę z korzeniami roślin[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2013-11-12] (ang.).
- ↑ a b Janusz Błaszkowki, Mariusz Tadych, Tadeusz Madej, Przewodnik do ćwiczeń z fitopatologii, Szczecin: wyd. AR w Szczecinie, 1999, ISBN 83-87327-23-9.
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2013-11-12] (ang.).
- ↑ a b c P.A. McGee, Further sporocarpic species of Glomus (Endogonaceae) from south Australia, „Transactions of the British Mycological Society”, 87 (1), 1986, s. 123–129, DOI: 10.1016/S0007-1536(86)80011-0 [dostęp 2024-05-29] (ang.).
- ↑ Halary, Mating type gene homologues and putative sex pheromone-sensing pathway in arbuscular mycorrhizal fungi, a presumably asexual plant root symbiont, „PLOS One”, 8 (11), 2013, DOI: 10.1371/journal.pone.0080729, PMID: 24260466, PMCID: PMC3834313 (ang.).
- ↑ Występowanie Glomus macrocarpum na świecie (mapa) [online] [dostęp 2013-11-12] (ang.).