Gwiazdosz brodawkowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gwiazdosz brodawkowy
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

gwiazdoszowce

Rodzina

gwiazdoszowate

Rodzaj

gwiazdosz

Gatunek

gwiazdosz brodawkowy

Nazwa systematyczna
Geastrum corollinum (Batsch) Hollós
Gasterom. Ung. 65: 154 (1904)

Gwiazdosz brodawkowy (Geastrum corollinum (Batsch) Hollós) – gatunek grzybów z rodziny gwiazdoszowatych[1].

Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Geastrum, Geastraceae, Geastrales, Phallomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1783 r. August Johann Batsch nadając mu nazwę Lycoperdon corollinum. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1904 r. László Hollós, przenosząc go do rodzaju Geastrum[1].

Synonimy naukowe[2]:

  • Geastrum mammosum Chevall. 1826
  • Geastrum recolligens (With.) Desv. 1809
  • Lycoperdon corollinum Batsch 1783
  • Lycoperdon recolligens With. 1792

Nazwę polską podał Władysław Wojewoda w 1999 r., dawniej w polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był jako promieniak wrębiasty i gwiazdosz uwieńczony[3].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Owocniki

Młody osobnik kulisty lub gruszkowaty o średnicy do 2 cm, pokryty warstewką grzybni. W trakcie dojrzewania zewnętrzna okrywa pęka na 6–10 wąskich ramion o jasnej, szarej lub orzechowej barwie. Ramiona u tego gatunku są silne higroskopijne. Gwiaździste owocniki osiągają średnicę do 6 cm. Okrywa wewnętrzna kulistawa, początkowo jasna, później szarobrązowa, siedząca. Ujście na szczycie frędzlowate z niezbyt wyraźnym talerzykiem. Jest jednym z nielicznych gwiazdoszy z higroskopijnymi ramionami, które w czasie suchej pogody zwijają się, osłaniając okrywę wewnętrzną[4].

Zarodniki

Kuliste, brązowe, brodawkowate[4].

Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]

W opracowaniu Czerwona lista roślin i grzybów Polski jest zaliczony do kategorii gatunków wymierających (E). Jego przetrwanie jest mało prawdopodobne, jeśli nadal będą istnieć czynniki zagrażające[5]. Od 2014 r. w Polsce jest objęty ochroną częściową grzybów[6], dawniej podlegał ochronie ścisłej.

Rośnie w ciepłych zaroślach, często z grochodrzewem, w murawach kserotermicznych, na stanowiskach ruderalnych, od lipca do sierpnia[4].

Gatunki podobne[edytuj | edytuj kod]

Może być mylony z gwiazdoszem kwiatuszkowatym (Geastrum floriforme), który odznacza się większymi zarodnikami, lub z promieniakiem wilgociomierzem, który jest znacznie większy, a ramiona na powierzchni są spękane w charakterystyczne poletka[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2013-03-05].
  2. Species Fungorum [online] [dostęp 2013-04-15].
  3. Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b c d Czesław Narkiewicz, Grzyby chronione Dolnego Śląska, Jelenia Góra: Wydawnictwo Muzeum Przyrodniczego, 2005, ISBN 83-89863-20-0.
  5. Zbigniew Mirek i inni, Czerwona lista roślin i grzybów Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, PAN, 2006, ISBN 83-89648-38-5.
  6. Dz.U. z 2014 r. poz. 1408 – Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej grzybów.