Hakuchō Masamune
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
pisarz, dramaturg, krytyk literacki |
| Narodowość |
japońska |
| Alma Mater | |
| Wyznanie | |
| Odznaczenia | |
| |
Hakuchō Masamune (jap. 正宗 白鳥 Masamune Hakuchō; ur. 3 marca 1879, zm. 28 października 1962), właśc. Tadao Masamune (jap. 正宗 忠夫 Masamune Tadao) – japoński pisarz, dramaturg i krytyk literacki.
Pochodził z prefektury Okayama[1][2]. Studiował historię i anglistykę na Tōkyō Senmon Gakkō (obecnie Uniwersytet Waseda)[1][3]. W trakcie studiów zaczął czytać Biblię i przeszedł na protestantyzm[2]. W 1896 roku osiadł w Tokio, podejmując pracę w redakcji gazety Yomiuri Shimbun[2]. Debiutował jako pisarz w 1904 roku powieścią Sekibaku (Samotność) i trzy lata później porzucił pracę w gazecie, by poświęcić się całkowicie twórczości literackiej[2]. W następnych latach opublikował powieści: Jin’ai (Kurz, 1907), Doko-e (Dokąd, 1908), Bikō (Wątłe światło, 1910), Doroningyō (Gliniana lalka, 1911). Pisał także opowiadania (Shisha seisha, Umarli i żywi, 1916) i sztuki teatralne (Jinsei no kōfoku, 1924)[2]. Utrzymane w konwencji naturalistycznej utwory Masamune przeniknięte są pesymizmem i sceptycyzmem[2].
W 1935 roku wspólnie z Tōsonem Shimazakim i Shūseiem Tokudą założył japoński PEN Club, którego w latach 1943–1947 był prezesem[1]. W 1950 roku został uhonorowany Orderem Kultury[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d J. Scott Miller: The A to Z of Modern Japanese Literature and Theater. Lanham: Scarecrow Press, 2010, s. 67. ISBN 978-0-8108-7615-6.
- ↑ a b c d e f Louis Frédéric: Japan Encyclopedia. Cambridge: Belknap Press, 2000, s. 613. ISBN 0-674-01753-6.
- ↑ Mikołaj Melanowicz: Historia literatury japońskiej. Warszawa: PWN SA, s. 311. ISBN 978-83-01-17214-5.