Hartmut von Hentig

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hartmut von Hentig
Ilustracja
Hartmut von Hentig, 1972
Data i miejsce urodzenia

23 września 1925
Poznań

Zawód, zajęcie

pedagog

Hartmut von Hentig (ur. 23 września 1925 w Poznaniu) – niemiecki pedagog[1][2].

Jego ojcem był niemiecki dyplomata Werner Otto von Hentig, który w latach 1924–1927 pełnił funkcję konsula generalnego w Poznaniu. Jako syn dyplomaty Hartmut von Hentig przebywał wraz z ojcem m.in. w San Francisco, Bogocie i Amsterdamie. Po powrocie w 1937 roku do Berlina uczył się we Französisches Gymnasium. Podczas II wojny światowej, od 1943 roku służył najpierw w Reichsarbeitsdienst (organizacji przystosowania obywatelskiego i wojskowego młodzieży w III Rzeszy), a następnie w Wehrmachcie. Od maja do września 1945 przebywał w amerykańskiej niewoli[2].

Od 1945 do 1948 roku studiował filologię klasyczną na Uniwersytecie w Getyndze, a w latach 1949–1953 kontynuował naukę kolejno w Elizabethtown College w Pensylwanii oraz na Uniwersytecie Chicagowskim. W czerwcu 1953 roku uzyskał stopień doktora, a miesiąc później powrócił do Republiki Federalnej Niemiec. Od 1953 do 1955 pracował jako nauczyciel-wychowawca w szkole Birklehof w Hinterzarten, a w latach 1955–1956 ponownie studiował w Getyndze. W 1956 i 1957 roku zdał państwowe egzaminy nauczycielskie. Od 1957 roku pracował w Uhland-Gymnasium w Tybindze[2]. Od 1963 roku był profesorem Uniwersytetu w Getyndze, a od 1968 Uniwersytetu w Bielefeld[1]. Od 1974 roku był kierownikiem naukowym Szkoły Eksperymentalnej Uniwersytetu w Bielefeld[1][2]. W 1988 roku przeszedł na emeryturę[2].

Zainteresowania naukowe von Hentiga koncentrują się wokół podstaw teoretycznych pedagogiki. Zajmuje się zagadnieniami pedagogiki ogólnej oraz teorią szkół ponadgimnazjalnych. Hartmut von Hentig jest twórcą, wprowadzonej w życie, koncepcji Humane Schule, czyli szkoły zhumanizowanej, która to koncepcja zyskała szeroki rozgłos na świecie[1].

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Probleme des altsprachlichen Unterrichts, 1960
  • Wie hoch ist die höhere Schule?, 1962
  • Das Bielefelder Laborschule, 1971.
  • Was ist eine humane Schule?, 1976
  • Die entmutigte Republik, 1980
  • Die Krise des Abiturs und eine Alternative, 1981
  • Erkennen durch Handeln, 1982
  • Das allmähliche Verschwinden der Wirklichkeit, 1984
  • Arbeit am Frieden, 1987
  • Die Schule neu denken, 1993
  • Bildung. Ein Essay, 1996
  • Kreativität: hohe Erwartung an einen schwachen Begriff, 1998[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Wincenty Okoń: Nowy słownik pedagogiczny. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie „Żak”, 2001, s. 125. ISBN 83-88149-41-5.
  2. ↑ a b c d e Kurzbiographie Prof. Dr. Dres. h.c. Hartmut von Hentig. Bibliothek für Bildungsgeschichtliche Forschung. [dostęp 2016-11-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-23)].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hartmut_von_Hentig&oldid=72195978”