Heboidofrenia
Heboidofrenia (niem. Heboïdophrenie, Heboid, ang. heboïdophrenia) – typ choroby psychicznej, opisany przez Karla Ludwiga Kahlbauma w 1889 roku[1].
W klasycznym ujęciu (Kahlbaum, Rinderknecht[2], Halberstadt[3]) heboidofrenia traktowana była jako łagodna, uleczalna postać hebefrenii, występująca wyłącznie u dzieci i młodzieży. Jej istotą były zaburzenia zachowania, spowodowane zaburzeniami napędu i moralności. Od hebefrenii odróżniało ją mniejsze upośledzenie funkcji poznawczych, większe nasilenie zachowań antyspołecznych, ogólnie mniej burzliwy przebieg i lepsze rokowanie[4].
W XX wieku Guiraud[5], a za nim inni francuscy psychopatolodzy zwrócili uwagę na użyteczność klinicznej koncepcji heboidofrenii, zaliczając do niej przypadki nietypowej schizofrenii z nasilonymi skłonnościami antyspołecznymi i przestępczymi[6][7][8]. Heboidofrenia w tym ujęciu leży na pograniczu schizofrenii i osobowości dyssocjalnej[9]. Pewne zastosowanie termin heboidofrenii miał także w psychiatrii rosyjskiej[10][11][12], gdzie szereg autorów zaliczał heboidofrenię do schizofrenii pełzającej[13].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kahlbaum [KL]. Ueber Heboïdophrenie. „Allgemeine Zeitschrift für Psychiatrie”. 46, s. 461-474, 1889. Tłum. On Heboidophrenia, G.E. Berrios, A. Kraam, „History of Psychiatry”, 13 (50), 2002, s. 201-208, DOI: 10.1177/0957154X0201305006.
- ↑ Gertrud Rinderknecht, Über kriminelle Heboide, „Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie”, 57 (1), 1920, s. 35–70, DOI: 10.1007/BF02866083, ISSN 0303-4194 (niem.).
- ↑ Halberstadt G. La forme héboïdophrénique de la démence precoce. „Annales médico-psychologiques”. 85 (2), s. 23–32, 1925.
- ↑ Jabs BE, Verdaguer MF, Pfuhlmann B, Bartsch AJ, Beckmann H. The Concept of Hebephrenia over the Course of Time with Particular Reference to the Wernicke-Kleist-Leonhard School. „World Journal of Biological Psychiatry”. 3, s. 200-206, 2002. DOI: 10.3109/15622970209150622. PMID: 12516311.
- ↑ Guiraud P. Constitution perverse ou héboïdophrénie. „Bulletin de la société clinique de médecine mentale”. 15, s. 89-92, 1927.
- ↑ Foullu S, Estingoy P. De l’intérêt clinique du concept d’héboïdophrénie. À propos de deux cas de schizophrénie criminelle. „Annales Médico-psychologiques”. 164, s. 756-763, 2006. DOI: 10.1016/j.amp.2006.08.010.
- ↑ Garrabé J. Schizophrénies et héboïdophrénie. „L’Évolution Psychiatrique”. 66 (4), s. 609-613, 2001.
- ↑ Coulon N, Walter M. L'heboïdophrénie, un diagnostic oublié?. „Revue francaise de psychiatrie et de psychologie médicale”. 10, s. 29-34, 2006.
- ↑ Stanghellini G. Psychopathological roots of early schizophrenia: adolescent vulnerability, hebephrenia and heboidophrenia. „Current Opinion in Psychiatry”. 17 (6), s. 471-477, 2004.
- ↑ Извольский СА. О длительных психозах при юношеской психопатоподобной гебоидной шизофрении (атипичный вариант течения). „Журнал невропатологии и психиатрии имени С.С. Корсакова”. 83 (1), s. 67—73, 1983.
- ↑ Пантелеева ↓.
- ↑ Цуцульковская 1999 ↓.
- ↑ Пантелеева, Цуцульковская i Беляев 1986 ↓.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Глава I. Исторический аспект концепции гебоидофрении. W: Г.П. Пантелеева, М.Я. Цуцульковская, Б.С. Беляев: Гебоидная шизофрения. Moskwa: Medycyna, 1986. (ros.).
- Г. П. Пантелеева: ГЕБОИДНЫЙ СИНДРОМ. Wielka Encyklopedia Medyczna, tom 5. [dostęp 2021-07-02]. (ros.).
- М.Я. Цуцульковская: Шизофрения, протекающая в виде атипичного затяжного пубертатного приступа. W: Handbook of Psychiatry. Ed. by A.S. Tiganov. T. 1. Moskwa: Medycyna, 1999, s. 446–457. ISBN 5-225-02676-1. (ros.).