Heinz Danko Herre
 pułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
23 stycznia 1909 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 października 1988 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1927–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
funkcjonariusz Bundesnachrichtendienst |
| Odznaczenia | |
      
| |
.svg){kind=small}
Heinz Danko Herre (ur. 23 stycznia 1909 w Saint-Avold, zm. 5 października 1988 w Krün) – niemiecki wojskowy (pułkownik) w okresie międzywojennym i podczas II wojny światowej, funkcjonariusz Bundesnachrichtendienst w okresie powojennym.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Od 1927 r. służył w 13 Pułku Kawalerii, zaś od 1937 r. w 54 Górskim Batalionie Saperów. W 1939 r. w stopniu kapitana był oficerem wywiadu w sztabie XXVI Korpusu Armijnego. Brał udział w wojnie z Polską, kampanii francuskiej, kampanii bałkańskiej i początkowym okresie kampanii radzieckiej. W maju 1943 r. w stopniu majora przeszedł do Wydziału Obce Armie „Wschód” Oberkommando der Wehrmacht (OKW). Pełnił funkcję zastępcy płk. Reinharda Gehlena. Był zwolennikiem wykorzystania czerwonoarmistów, którzy dostali się do niewoli niemieckiej, w szeregach sił zbrojnych III Rzeszy. Popierał też projekt utworzenia ochotniczej armii rosyjskiej, która wespół z Niemcami obaliłaby reżim stalinowski w Rosji. W styczniu 1944 r. objął funkcję szefa sztabu oddziałów ochotniczych. Pod koniec 1944 r. w stopniu pułkownika został przydzielony jako oficer łącznikowy do dowództwa Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji. Do jego zadań należało pośredniczenie pomiędzy niemieckimi organami wojskowymi a dowództwem Sił Zbrojnych KONR przy formowaniu dywizji rosyjskich i ich szkoleniu bojowym. Po zakończeniu wojny dostał się do niewoli amerykańskiej. Przebywał w Fort Hunt, przechodząc intensywne przesłuchania. W 1946 r. powrócił do zachodnich Niemiec, gdzie wstąpił do wywiadowczej Organizacji Gehlena. Stanął na czele oddziału analitycznego, pełniąc tę funkcję do przekształcenia się organizacji w Bundesnachrichtendienst (BND) w 1957 r. Został wówczas szefem oddziału szpiegostwa przeciwko państwom socjalistycznym. Prowadził m.in. współpracę z banderowską frakcją Ukraińskiej Armii Powstańczej (UPA). Karierę wojskową ukończył w stopniu pułkownika w 1970 r. jako rezydent BND w Waszyngtonie.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- James H. Critchfield: Partners at Creation: The Men Behind Postwar Germany's Defense and Intelligence Establishments. 2003