Henritermieryt
| |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Skład chemiczny |
Ca3(Mn3+1,5Al0,5)[SiO4](OH)4 |
|---|---|
| Przełam |
nierówny |
| Łupliwość |
brak |
| Pokrój kryształu |
pokrój krótko słupkowy |
| Układ krystalograficzny |
tetragonalny |
| Właściwości mechaniczne |
bardzo kruchy |
| Gęstość minerału |
3,34 g/cm³ |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
zielonkawożółta, żółta do brązowej |
| Rysa |
biała |
| Połysk |
szklisty |
| Współczynnik załamania |
nω = 1,765 nε= 1,800 |
| Inne |
optycznie dodatni |
Hernitermieryt – minerał z gromady krzemianów. Jest zaliczany do prostych krzemianów wyspowych.
Nazwa minerału pochodzi od imienia i nazwiska francuskiego profesora geologii Henriego François Émile Termiera (1897-1989), który wykładał ów przedmiot na Sorbonie w Paryżu.
Charakterystyka minerału[edytuj | edytuj kod]
Morfologia kryształów[edytuj | edytuj kod]
Henritermieryt tworzy zbite drobnokrystaliczne agregaty wypełniające szczeliny i spękania w rudach manganowych. Bardzo często tworzy kryształy pseudooktaedryczne, w większości zbliźniaczone zgodnie z płaszczyzną (101). Postacie tetragonalnych monokryształów mają postacie lekko wydłużonych słupów.
Skład chemiczny[edytuj | edytuj kod]
W poniższej tabeli pokazano skład chemiczny henriterimerytu z kopalni rud manganowych w Tachgagalt w Maroku.
| Skład tlenkowy | % wag. |
|---|---|
| SiO2 | 24,65 |
| Al2O3 | 5,95 |
| Fe2O3 | 0,95 |
| MnO | 22,38 |
| CaO | 35,45 |
| H2O+ | 7,85 |
| H2O-[1] | 0,08 |
| Suma | 99,87 |
Ca2,97(Mn3+1,48Al0,54Fe0,06)[Si1,93O7,90](OH)4,10
Krystalochemia[edytuj | edytuj kod]
Minerał ten krystalizuje w układzie tetragonalnym grupy punktowej 4/m2/m2/m. Grupa przestrzenna I42/acd, Z=8, parametry kowórki elementarnej - a=12,39, c=11,91.
Asocjacje mineralne[edytuj | edytuj kod]
Henritermieryt współwystępuje z marokitem, hausmanitem, gaudefroitem, kalcytem, hematytem, barytem i andradytem.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
- kopalnia rud manganu Tachgagalt, Antyatlas, Maroko
- kopalnie N'Chawing oraz Wessels niedaleko Kuruman w Południowej Afryce.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ w ten sposób oznacza się zaabsorbowaną wilgoć resztkową
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bolewski A., Manecki A., Mineralogia szczegółowa, Wydawnictwo PAE. Warszawa 1993, ISBN 83-85636-03-X
- Gauderfoy C., Orliac F., Permingeat F., Prafenoff A., L'henritermiérite une nouvelle espèce minérale, Bull. Soc. fr. Minéral, vol. 92, page 185-190, 1969
- Olaf Medenbach, Cornelia Sussieck–Fornefeld: Minerały. Warszawa: Bertelsmann Media, 1996. ISBN 83-7129-194-9.
- Minerały i kamienie szlachetne. Kraków: Horyzont, 2002, seria: Podręczny Leksykon Przyrodniczy. ISBN 83-7311-317-7.
- Kazimierz Maślankiewicz: Kamienie szlachetne. Wyd. 3 popr. i uzup. Warszawa: Wydawnictwo Geologiczne, 1982.
- Michał Sachanbiński: Vademecum zbieracza kamieni szlachetnych i ozdobnych. Warszawa: Wydawnictwo Geologiczne, 1984. ISBN 83-220-0199-1.