Henryk Wąsala

Henryk Eustachiusz Wąsala
	podkomisarz
Data i miejsce urodzenia	12 maja 1899 ; Częstochowa
Data i miejsce śmierci	9-11 kwietnia 1940 ; Kalinin
	Przebieg służby
Formacja	Policja Państwowa
Jednostki	4 Kompania Rezerwy Policyjnej
Stanowiska	dowódca kompanii
	Odznaczenia

Henryk Eustachiusz Wąsala (ur. 12 maja 1899 w Częstochowie, zm. 9-11 kwietnia 1940 w Kalininie) – podkomisarz Policji Państwowej, żołnierz Legionów Polskich i Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 12 maja 1899 w Częstochowie, w rodzinie Franciszka i Anny z Gaćków^[1]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 1. kompanii I batalionu 5 Pułk Piechoty Legionów Polskich^[2], a od 11 listopada 1918 do 6 lipca 1923 w Wojsku Polskim^[1]. 15 lutego 1924 wstąpił do Policji Państwowej^[1]. Ukończył Szkołę Oficerów PP w Warszawie^[3]. W stopniu przodownika służył w Komisariacie PP w Kielcach^[1]. 1 kwietnia 1939 został mianowany podkomisarzem PP^[1]. W tym samym roku pełnił obowiązki dowódcy 4 Kompanii Rezerwy Policyjnej w Herbach Starych.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Ostaszkowie. 8 lub kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Obwodowego Zarządu NKWD w Kalininie (obecnie Twer)^[3]. Między 9 a 11 kwietnia 1940 zamordowany i pogrzebany w Miednoje^[3]. Od 2 września 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje.

Henryk Wąsala był żonaty. Miał dwie córki^[3].

4 października 2007 Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji Władysław Stasiak mianował go pośmiertnie na stopień komisarza Policji Państwowej^[4]. Awans został ogłoszony 10 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Niepodległości – 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[5]
Srebrny Krzyż Zasługi^[1]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”^[1]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[1]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Księga Cmentarna Miednoje 2005 ↓, s. 978.
↑ Żołnierze Niepodległości : Wąsala Eustachy. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2021-04-23]..
↑ ^a ^b ^c ^d Убиты в Калинине 2019 ↓, s. 276.
↑ Decyzja Nr 89 Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 4 października 2007 nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MSWiA.
↑ M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Zuzanna Gajowniczek, Bernadetta Gronek, Bernard Kayzer: Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Grzegorz Jakubowski (red.). T. 2 M–Ż. Warszawa: Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2005. ISBN 83-89474-06-9.
Убиты в Калинине, захоронены в Медном. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Ostaszkowskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). T. 1: Биограммы военнопленных А–Л. Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2019. ISBN 978-5-6041921-4-6.

[CITEREFKsięga_Cmentarna_Miednoje2005978-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Księga Cmentarna Miednoje 2005 ↓, s. 978.

[2] Żołnierze Niepodległości : Wąsala Eustachy. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2021-04-23]..

[CITEREFУбиты_в_Калинине2019276-3] Убиты в Калинине 2019 ↓, s. 276.

[4] Decyzja Nr 89 Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 4 października 2007 nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MSWiA.

[5] M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]