Hermann Michel
 SS-Oberscharführer
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1906 |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1942–1945 |
| Formacja | |
Hermann Michel (ur. 1906 w Heegermühle, miejsce i data śmierci nieznane) – niemiecki pielęgniarz, SS-Oberscharführer, uczestnik akcji T4, członek personelu obozów zagłady w Sobiborze i Treblince.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się we wsi Heegermühle w Brandenburgii (ob. część Eberswalde). W okresie III Rzeszy uczestniczył w programie eksterminacji osób chorych psychicznie i niepełnosprawnych umysłowo, prowadzonym pod kryptonimem akcja T4. Był zatrudniony w „ośrodkach eutanazji” w Grafeneck i Hartheim[1]. W tym drugim pełnił funkcję szefa pielęgniarzy[2].
Podobnie jak wielu innych uczestników akcji T4 otrzymał przydział do personelu akcji „Reinhardt”. Przyznano mu także stopień SS-Oberscharführera[3]. W kwietniu 1942 roku rozpoczął służbę w nowo utworzonym obozie zagłady w Sobiborze[1][4]. Niedługo później wziął udział w jednej z eksperymentalnych prób gazowania ludzi[5]. Był przyjacielem pierwszego komendanta Sobiboru, Franza Stangla[1][2]. Niektóre źródła podają, że był jego zastępcą[6].
W Sobiborze pełnił służbę w tzw. obozie II, a jego zadaniem było uśpić czujność Żydów prowadzonych do komór gazowych oraz zapewnić ich posłuszeństwo[1]. Ubrany w biały kitel, który upodabniał go do lekarza, witał nowo przybyłe ofiary na terenie ogrodzonego placu-rozbieralni[7]. Uprzejmym tonem wygłaszał przemówienie, zapewniając, że Sobibór jest jedynie obozem przejściowym, a Żydzi po niezbędnej kąpieli otrzymają z powrotem swoje ubrania i bagaże, po czym będą mogli kontynuować podróż na Wschód w celu podjęcia tam „produktywnej pracy”[8][9]. Świadkowie wspominali, że potrafił być do tego stopnia przekonujący, że Żydzi nagradzali jego wystąpienie spontanicznym aplauzem, a nawet tańczyli i śpiewali z radości[10][11]. W dalszej kolejności polecał ofiarom rozebrać się do naga oraz instruował jak powinny ułożyć ubranie i gdzie należy oddać pieniądze lub kosztowności[11]. Mosze Bahir, jeden z ocalonych z Sobiboru, wspominał, że Michel „swoich służących traktował przyzwoicie, ofiary zaś w sposób bardzo brutalny”. Miał także zgromadzić w swej kwaterze znaczną liczbę zegarków, pierścionków i innych kosztowności zrabowanych zamordowanym Żydom[12]. Więźniowie nadali mu przydomek „kaznodzieja”[13].
W listopadzie 1942 roku został przeniesiony do obozu zagłady w Treblince[1]. Pod koniec wojny zaginął bez śladu. Jego przyjaciel Stangl twierdził, że Michel uciekł do Egiptu[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Webb 2017 ↓, s. 340.
- ↑ a b c Sereny 2002 ↓, s. 93.
- ↑ Bem 2014 ↓, s. 53.
- ↑ Bem 2014 ↓, s. 117.
- ↑ Sereny 2002 ↓, s. 98.
- ↑ Arad 1999 ↓, s. 33.
- ↑ Bem 2014 ↓, s. 213.
- ↑ Bem 2014 ↓, s. 121, 213–214.
- ↑ Arad 1999 ↓, s. 76–77.
- ↑ Arad 1999 ↓, s. 77.
- ↑ a b Bem 2014 ↓, s. 121, 214.
- ↑ Bem 2012 ↓, s. 54.
- ↑ Bem 2014 ↓, s. 121.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Yitzhak Arad: Belzec, Sobibor, Treblinka. The Operation Reinhard Death Camps. Bloomington i Indianapolis: Indiana University Press, 1999. ISBN 978-0-253-21305-1. (ang.).
- Marek Bem (red.): Sobibór. Bunt wobec wyroku. Warszawa: Ośrodek KARTA, 2012. ISBN 978-83-61283-66-9.
- Marek Bem: Sobibór. Obóz zagłady 1942–1943. Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2014. ISBN 978-83-7399-611-3.
- Gitta Sereny: W stronę ciemności. Rozmowy z komendantem Treblinki. Warszawa: Wydawnictwo Cyklady, 2002. ISBN 83-86859-71-7.
- Chris Webb: The Sobibor death camp. History, Biographies, Remembrance. Stuttgart: ibidem-Verlag, 2017. ISBN 978-3-8382-0966-1. (ang.).