Homilopatie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Homilopatie (łac. homilopathiae) – zaburzenia i choroby psychiczne zaliczane przez Emila Kraepelina do tzw. Verkehrspsychosen, tj. do psychoz będących reakcją psychiczną na utrudnienie lub zniekształcenie percepcji zjawisk zachodzących w otoczeniu wywołane kalectwem. Np. reakcje urojeniowe u osób głuchych lub niewidomych, które znalazły się w środowisku obcojęzycznym i nie mogą się porozumieć. Zaburzenia te mogą pojawić się u osób, które na skutek kalectwa lub długotrwałej choroby nie mają kontaktu z otoczeniem. Do homilopatii zaliczamy też odczyny reaktywne u dzieci jąkających się, zanieczyszczających się i wstydzących się swoich braków[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Encyklopedyczny słownik psychiatrii, pod. red. prof. dr. L. Korzeniowskiego, i prof. dr. S. Pużyńskiego, wyd. III, Państwowy Zakład Wydawnictwa Lekarskich, Warszawa 1986, s. 199, ISBN 83-200-0775-5