Huta (powiat pajęczański)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Huta
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 łódzkie

Powiat

pajęczański

Gmina

Kiełczygłów

Liczba ludności (2022)

60[2]

Strefa numeracyjna

43

Kod pocztowy

98-358[3]

Tablice rejestracyjne

EPJ

SIMC

0704103

Położenie na mapie gminy Kiełczygłów
Mapa konturowa gminy Kiełczygłów, u góry znajduje się punkt z opisem „Huta”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Huta”
Położenie na mapie województwa łódzkiego
Mapa konturowa województwa łódzkiego, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Huta”
Położenie na mapie powiatu pajęczańskiego
Mapa konturowa powiatu pajęczańskiego, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Huta”
Ziemia51°16′16″N 18°57′35″E/51,271111 18,959722[1]

Hutawieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie pajęczańskim, w gminie Kiełczygłów.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Huta wieś królewska, została założona jako osada przemysłowa w XVII wieku. W lustracji dóbr królewskich z 1659 opisuje się Hutę jako novae locationis (nową lokację)[4]. Osada należała wówczas do starostwa sokolnickiego w województwie sieradzkim. Wieś zamieszkiwali rzemieślnicy pracujący w hucie, którą dzierżawił hutnik sławetny Enoch, na podstawie kontraktu zawartego 11 lipca 1659 z tenutariuszką starostwa księżną Anną Eufemią Radziwiłłówną, wdową po Stanisławie Denhoffie. Roczna opłata za arendę wynosiła 400 florenów. Osadnicy płacili dziesięcinę do parafii w Rząśni.

W latach osiemdziesiątych XVII wieku Huta weszła w skład niegrodowego starostwa kiełczygłowskiego, które zostało wydzielone ze starostwa sokolnickiego. W lustracji z 1789 nic nie wspomina się o kuźnicy, osada ma charakter typowo rolniczy. We wsi znajdowała się karczma. Według spisu osiadłości, robocizny, danin i czynszy sporządzonego przez urzędników królewskich w 1789 chłopskie gospodarstwa rolne w Hucie prowadzili:

Piotr Stolarek, Antoni Stolarek, Jakub Adamus, Łukasz Zebrowski, Kacper Zebrowski, Kacper Sikorski, Stanisław Kozubski, Antoni Smeydowski, Jendrzy Wnuczek, Antoni Piskorski, Antoni i Maci Felsztynscy, Paweł Felsztynski, Piotr Felsztynski, Franciszek Pierzynka, Łukasz Zbiczak, Tomasz Gurski, Marcin Stasiak, Adam Stasiak, Jakub Stasiak, Marcin Grzeidziak, Jakub Grzeidziak, Jędrzy Błaszczyk, Jan Sikorski, Jakub Jez, Błaży Chlebicki, Wawrzeniec Sałaciński, Antoni Pendziwiatr, Leonard Brozyna, Tomasz Zelinski, Mateusz Sikorski, Kacper Zebrowski, Wojciech Kalinski, Antoni Sukiennik, Józef Skrzypaszek, Tomasz Pierzyna, Wojciech Bednarczyk, Grzegorz Sikorski, Leonard Hutniczek, Błazy Chlebicki, Kacper Liwera, Antoni Liwerski, Antoni Błaziak, Wojciech Błaziak, Antoni Kowal, Wojciech Szymanski, Krzystow Szymanski, Maci Brozyna, Andrzy Brozyna[5]

.

W 1827 Huta była osadą rządową w majoracie pajęckim, było w niej 49 zagród i 336 mieszkańców. Od 1859 weszła w skład dóbr rządowych Kiełczygłów. Wieś administracyjnie należała do gminy Kiełczygłów w powiecie radomskim w województwie kaliskim, od roku 1867 do powiatu wieluńskiego w guberni kaliskiej.

Po odzyskaniu niepodległości w 1918 Huta znalazła się w nowo utworzonym województwie łódzkim, podlegała pod sąd pokoju w Osjakowie i sąd okręgowy w Kaliszu.

W PRL-u wieś o charakterze rolniczym, w latach 1954–1968 Huta była siedzibą gromady.

W latach 1954–1968 wieś należała i była siedzibą władz gromady Huta, po jej zniesieniu w gromadzie Kiełczygłów. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa sieradzkiego.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 42039
  2. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-04].
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 359 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. Lustracja województw wielkopolskich i kujawskich 1659–1665, cześć II, Towarzystwo Naukowe w Toruniu Fontes 81, Toruń 1996, s. 87–88.
  5. Lustracja dóbr królewskich województw wielkopolskich i kujawskich 1789,cześć II, Towarzystwo Naukowe w Toruniu Fontes 81, Toruń 2007, s. 128–129 i 135-136.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]