Ignacy Mystkowski
Ignacy Mystkowski ps. „Ojciec” (ur. 20 lipca 1827 w Swierżach, parafia Świerże[1]), syn Jana i Marianny z Szymańskich, zm. 13 maja 1863 pod Kietlanką, z honorami dowódcy został pochowany przez powstańców w Zarębach Kościelnych[2]; dowódca oddziału okresu powstania styczniowego, naczelnik wojenny powiatu pułtuskiego i ostrołęckiego[3].
Mystkowski od stycznia 1849 roku mieszkał w La Chaux-de-Fonds (Szwajcaria) zajmując się zegarmistrzostwem. W 1854 roku ożenił się w Besançon (Doubs, Francja) z poznaną w Szwajcarii francuską pochodzącą z rodziny zegarmistrzowskiej Eugénie Elise Jeannot. W 1857 roku uzyskuje zgodę na powrót do kraju od władz carskich.
Jako inżynier komunikacji kolejowej pracował na Kolei Warszawsko-Petersburskiej, oddanej do użytku w grudniu 1862 i przebiegającej przez Małkinię.
W czasie powstania styczniowego został mianowany naczelnikiem powiatów ostrołęckiego, przasnyskiego i pułtuskiego. Dowodził dużym oddziałem powstańczym, liczącym na początku maja 1863 roku ok. 1200 ludzi. Wraz ze swoimi żołnierzami pokonał Rosjan w bitwie pod Stokiem 4 maja 1863 i awansował do stopnia podpułkownika. Zginął 13 maja 1863 roku w bitwie pod Kietlanką k. Czyżewa, którą poprzedziła nieudana zasadzka na pociąg wiozący rosyjskich żołnierzy[4][5].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ P. Kozłowski, Mystkowski, prawdziwy dowódca powstania styczniowego na Kurpiach More Maiorum nr 1 (92)/2022 s. 34.
- ↑ Cz. Brodzicki, D. Godlewska, Łomża w latach 1794–1866. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1987 r. s. 268. dostępna na stronie: historialomzy.pl. (2014-01-19).
- ↑ Organizacja władz powstańczych w roku 1863 [Spis obejmuje Komitet Centralny oraz naczelników wojennych i cywilnych powiatów z województw: mazowieckiego, podlaskiego, lubelskiego, sandomierskiego, krakowskiego, kaliskiego, płockiego, augustowskiego, wileńskiego, kowieńskiego, grodzieńskiego, mińskiego, mohylewskiego, witebskiego, kijowskiego, wołyńskiego, podolskiego oraz z Galicji, Wielkopolski i Prus Zachodnich. AGAD, nr zespołu 245, s. 9–10].
- ↑ J. Kryński, Wysokie Mazowieckie. Monograficzny zarys dziejów, Wysokie Mazowieckie, 1992 r. s. 70.
- ↑ J. Szczepański, Powstanie Styczniowe na Mazowszu, „Rocznik Mazowiecki”, T. 25, 2013, s. 64.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stefan Kieniewicz, Powstanie styczniowe, Warszawa 1972, ISBN 83-01-03652-4.