Instytut Energetyki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Instytut Energetyki - Państwowy Instytut Badawczy
Ilustracja
Siedziba Instytutu Energetyki - Państwowego Instytutu Badawczego w Warszawie
Państwo

 Polska

Siedziba

Warszawa, ul. Mory 8

Data założenia

2 listopada 1953

Forma prawna

instytut badawczy

Dyrektor

dr hab. inż. Jakub Kupecki, prof. IEn

Nr KRS

0000088963

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, po lewej znajduje się punkt z opisem „Instytut Energetyki - Państwowy Instytut Badawczy”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Instytut Energetyki - Państwowy Instytut Badawczy”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Instytut Energetyki - Państwowy Instytut Badawczy”
Ziemia52°12′45,7″N 20°52′38,8″E/52,212694 20,877444
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

'Instytut Energetyki' – Państwowy Instytut Badawczy z siedzibą w Warszawie. Posiada oddziały w Białymstoku, Boguchwale, Gdańsku i Łodzi. Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 24 listopada 2023 r. nadano Instytutowi Energetyki status Państwowego Instytutu Badawczego[1].

Zatrudniający ok. 400 osób Instytut Energetyki - Państwowy Instytut Badawczy jest największym w Polsce ośrodkiem prowadzącym prace badawcze, rozwojowe, wdrożeniowe i eksperckie, wykonującym pomiary, badania, testy, opracowania i analizy w zakresie technologii generacji, przesyłu, dystrybucji i użytkowania energii. Jest jedynym w Polsce ośrodkiem badawczym mogącym pokryć swoimi działaniami tak szeroki zakres problematyki bezpieczeństwa energetycznego.

Do zadań Instytutu Energetyki - Państwowego Instytutu Badawczego, szczególnie ważnych dla planowania i realizacji polityki państwa, których wykonywanie jest niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego i publicznego oraz ochrony środowiska, wykonywanych w sposób ciągły należy:

• dostarczanie podstaw merytorycznych do prowadzenia procesu decyzyjnego w organach administracji państwowej, w tym zwłaszcza w obszarze prognozowania rozwoju elektroenergetyki w kraju i w ramach współpracy międzynarodowej;

• działanie na rzecz wzrostu bezpieczeństwa energetycznego i publicznego;

• identyfikacja i zmniejszanie zagrożeń środowiska naturalnego związanych z działalnością elektroenergetyki zawodowej i przemysłowej oraz przemysłu pracującego na rzecz sektora elektroenergetyki, a także logistyka związana z działalnością prowadzoną przez ten sektor z uwzględnieniem problemów eksploatacyjnych urządzeń;

• monitoring i prognozowanie trwałości oraz niezawodności funkcjonowania urządzeń oraz systemu elektroenergetycznego, których awarie mogą stwarzać zagrożenie publiczne;

• koordynacja strategicznych programów badawczych służących modernizacji infrastruktury energetycznej Polski w obszarze wytwarzania i przesyłu energii elektrycznej i cieplnej;

• realizacja prac rozwojowych, wdrożeniowych i innowacyjnych oraz wykonywanie analiz w zakresie rozwoju elektroenergetyki oraz wykorzystania nowych technologii w energetyce;

• doskonalenie metod badań naukowych i prac rozwojowych.

Instytut jest członkiem Komitetu Wykonawczego European Energy Research Alliance EERA i uczestniczy w realizacji licznych międzynarodowych projektów badawczych Unii Europejskiej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Instytut Energetyki został powołany uchwałą nr 815/53 Rady Ministrów dnia 2 listopada 1953 roku w sprawie powołania Instytutu Energetyki[2][3]. Początek Instytutu związany jest z miejscowością Mory pod Warszawą, gdzie w warszawskiej części miejscowości w latach 50. wzniesiono pierwsze budynki i laboratoria Instytutu. Druga część warszawskiego Instytutu znajduje się przy EC Siekierki.

W 1979 Instytut Energetyki koordynował problem węzłowy dotyczący zwiększenia efektywności gospodarki energetycznej kraju i unowocześ­nienia elementów składowych systemu elektroenergetycz­nego. Za opracowanie i uruchomienie produkcji nowoczes­nych układów automatyki dla urządzeń elektroenergetycz­nych zespół pracowników Instytutu otrzymał Nagrodę Państwową[4].

Warszawska część Instytutu specjalizuje się w badaniach laboratoryjnych związanych z przesyłem energii (Mory – dzielnica Bemowo) i jej wytwarzaniem (Siekierki – dzielnica Mokotów). W Zespole Ogniw Paliwowych stanowiącym część Zakładu Procesów Cieplnych w Pionie Cieplnym w Warszawie oraz w Oddziale Ceramiki „CEREL” w Boguchwale prowadzone są badania w zakresie ogniw paliwowych, w szczególności stałotlenkowych ogniw paliwowych (SOFC). Zespół Ogniw Paliwowych opracował szereg nowatorskich rozwiązań, w tym stworzył pierwszy polski układ kogeneracyjny bazujący na ogniwach SOFC o mocy elektrycznej 2 kW i mocy cieplnej do 2 kW.

W 1953 powstał Oddział Izolacji w Poznaniu (aktualnie część Jednostki Centralnej), w 1954 utworzono w Gdańsku placówkę terenową pod nazwą „Pracownia Regulacji”, od 1987 ponownie w strukturze Instytutu (przesył energii i energetyka niekonwencjonalna), w latach 70. powstał Zakład Doświadczalny w Białymstoku (sprzęt BHP przy eksploatacji urządzeń i linii energetycznych), od 1972 działa też Firma CEREL w Boguchwale (izolatory – obecnie w składzie Instytutu)[5], a od lat 60. działał Oddział Transformatorów Instytutu Energetyki w Łodzi (zlikwidowany w 2012 roku).

Rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 7 listopada 2007 (Dz. U. 212, poz. 1565) Instytut Energetyki został połączony z Instytutem Techniki Cieplnej w Łodzi i Instytutem Techniki Grzewczej i Sanitarnej w Radomiu poprzez włączenie ITC i ITGiS w struktury IEn[6].

Struktura[edytuj | edytuj kod]

Mapa konturowa Polski
Oddziały Instytutu Energetyki:
– Jednostka centralna
– Oddziały

W skład Instytutu wchodzą:

1. Jednostka Centralna (z siedzibą w Warszawie, Łodzi, Radomiu i Poznaniu) składa się z czterech pionów

  • Pion Cieplny
  • Pion Elektryczny
  • Pion Mechaniczny
  • Pion Użytkowania Energii

2. Oddziały

  • Oddział Ceramiki "CEREL" w Boguchwale
  • Oddział Gdańsk
  • Oddział Techniki Cieplnej "ITC" w Łodzi
  • Zakład Doświadczalny w Białymstoku

Dyrektorzy[edytuj | edytuj kod]

  • doc. Czesław Rukszto (1953–1956)
  • mgr Jerzy Łaskow (1956–1959)
  • doc. Bogusław Leszek (1959–1970)
  • prof. Marek Jaczewski (1971–1990)
  • doc. Janusz Rakowski (1990–1996)
  • prof. dr hab. inż. Jacek Wańkowicz (1997–2016)
  • dr hab. inż. Tomasz Gałka, profesor IEn (2016–2022)
  • dr hab. inż. Jakub Kupecki (od 2022[7])

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dziennik Ustaw 2023 r. poz. 2559 [online], www.dziennikustaw.gov.pl [dostęp 2023-12-07].
  2. ↑ Uchwała nr 815/53 Rady Ministrów z dnia 2 listopada 1953 r. w sprawie powołania Instytutu Energetyki
  3. ↑ Zarządzenie nr 14 Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 20 sierpnia 1991 r. w sprawie dostosowania organizacji instytutu naukowo-badawczego pod nazwą Instytut Energetyki do przepisów ustawy z dnia 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych.
  4. ↑ Ewa Dobrowolska. Przodujący ośrodek naukowy. „Stolica”. Nr 2-3 (1621-1622) (14-21 stycznia 1979), s. 12. WWP RSW „Prasa Książka Ruch”. 
  5. ↑ Zarządzenie nr 236/Org/91 Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 23 grudnia 1991 r. w sprawie połączenia Instytutu Energetyki i Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Ceramiki Elektrotechnicznej CERAL w Boguchwale
  6. ↑ Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 7 listopada 2007 r. w sprawie połączenia Instytutu Energetyki, Instytutu Techniki Cieplnej oraz Instytutu Techniki Grzewczej i Sanitarnej Dz.U. z 2007 r. nr 212, poz. 1565
  7. ↑ Nowi dyrektorzy Instytutu Energetyki. gov.pl/web/klimat, 27 września 2022. [dostęp 2022-10-09].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Instytut_Energetyki&oldid=72642786”