Instytut Matematyki w Naukach Przyrodniczych im. Maxa Plancka

Budynek na skrzyżowaniu Inselstraße i Kreuzstraße w Lipsku, w którym znajduje się siedziba instytutu

Instytut Matematyki w Naukach Przyrodniczych im. Maxa Plancka (ang. Max Planck Institute for Mathematics in the Sciences, niem. Max-Planck-Institut für Mathematik in den Naturwissenschaften) (MPI MiS) – instytut naukowo-badawczy zajmujący się zastosowaniami matematyki w naukach przyrodniczych. Instytut mieści się w Lipsku (Saksonia, Niemcy) i należy do Towarzystwa Maxa Plancka – największej niemieckiej instytucji naukowej. Instytut blisko współpracuje z wydziałem matematyki Uniwersytetu w Lipsku – niektórzy pracownicy naukowi afiliowani są w obu instytucjach, organizowane są wspólne wykłady i seminaria.

Historia

Institut został ufundowany 1 marca 1996. Swoją działalność oficjalnie rozpoczął 2 października 1996. Pierwszymi dyrektorami instytutu zostali Jürgen Jost, Stefan Mueller i Eberhard Zeidler, którego inicjatywie przypisuje się powstanie instytutu. Zadeklarowanym celem Instytutu było prowadzenie badań z zakresu matematyki i matematyki stosowanej, prowadzenie dialogu pomiędzy matematykami a przedstawicielami innych dziedzin badawczych oraz wprowadzanie odkryć naukowych i stojących za nimi pomysłów do matematyki.

Grupy robocze

Obecne działające grupy robocze

Trzy główne grupy robocze są prowadzone przez dyrektorów Instytutu:

• Jürgen Jost – systemy złożone, uczenie maszynowe, geometria różniczkowa, geometria, filozofia nauki, geometria informacji, sieci neuronowe.
• Felix Otto – analiza matematyczna i jej zastosowania, fizyka teoretyczna.
• Bernd Sturmfels – algebra, zwłaszcza nielinowa, geometria, kombinatoryka i ich zastosowania w statystyce i naukach przyrodniczych.

Pozostałe grupy robocze:

• Daniele Agostini – geometria algebraiczna.
• Nihat Ay – geometria informacji w kognitywistyce.
• Benjamin Gess – stochastyczne równania różniczkowe cząstkowe.
• Michael Joswig – oprogramowanie matematyczne.
• Guido Montúfar – matematyczne uczenie maszynowe.
• Matteo Smerlak – ewolucja.
• André Uschmajew – tensory i optymalizacja.

Dawne grupy robocze

Grupy robocze byłych dyrektorów Instytutu:

• Eberhard Zeidler – analiza funkcjonalna, fizyka teoretyczna.
• Wolfgang Hackbusch – metody numeryczne równań różniczkowych cząstkowych.
• Stefan Mueller – metody matematyczne badań materiałowych, mechanika ośrodków ciągłych, fizyka teoretyczna, nielinowe równania różniczkowe cząstkowe, rachunek wariacyjny.

Inne grupy robocze działające niegdyś w instytucie:

• Lehel Banjai – metody numeryczne w akustyce i elektromagnetyzmie.
• Antonio DeSimone – badania materiałowe.
• Nicolas Dirr – badania materiałowe.
• Peter Hornung – analiza geometryczna w naukach przyrodniczych.
• Mateusz Michałek – Kombinatoryczna geometria algebraiczna.
• Angkana Ruland – plastyczność w równaniach różniczkowych cząstkowych.
• Artem Sapozhnikov – przestrzenne procesy stochastyczne.
• Matthias Schwarz – geometria symplektyczna i hamiltonowskie układy dynamiczne.
• Emanuele Spadaro – geometryczna teoria miary.
• Angela Stevens – zastosowania matematyki w biologii.
• Johannes Zimmer – rachunek wariacyjny.

Linki zewnętrzne

• Strona domowa Instytutu