Instytut Polski w Bejrucie
| Data założenia |
1945 |
|---|---|
| Data likwidacji |
1950 |
| Państwo | |
| Adres |
Bejrut |
| Dyrektor |
Instytut Polski w Bejrucie – polska emigracyjna placówka istniejąca od 1945 do 1950 w Bejrucie w Libanie.
Historia i działalność[edytuj | edytuj kod]
Jego założycielem i dyrektorem Stanisław Kościałkowski. Gdy powstał w kwietniu 1945 roku nosił nazwę Polski Instytut Studiów Bliskiego Wschodu w Bejrucie[1]. W styczniu 1946 roku Instytut został filią Polskiego Instytutu Naukowego w Nowym Jorku. Zarząd Instytutu tworzyli: Stanisław Kościałkowski (dyrektor), Melania Gołaszewska, Władysław Błotnicki (sekretarz), Kamil Kantak, Franciszek Machalski, Antoni Markowski, Edward Romański, Wincenty Samolewicz, Stanisław Krystyn Zaremba. Działalność naukowa Instytutu koncentrowała się w sekcjach: orientalistycznej i ekonomicznej. Prowadzono też działalność wydawniczą. Organem Instytutu były "Teki Bejruckie". Od 1946 roku Instytut prowadził też Studium Polonistyczne (do 1948) i Studium Ekonomiczno-Handlowe (do 1947). Obie te szkoły posiadały charakter akademicki i utworzone zostały w oparciu o Wydział Humanistyczny i Wydział Nauk Handlowych Uniwersytetu Amerykańskiego. Inicjatorem ich utworzenia był Michał Tyszkiewicz. Instytut Polski w Bejrucie współpracował z Wydziałem Kultury i Prasy Jednostek Wojsk Środkowego Wschodu. Instytut Polski w Bejrucie prowadził działalność do połowy 1950 roku, czyli do ewakuacji ostatniego transportu polskich uchodźców z Libanu do Wielkiej Brytanii.
Biblioteka[edytuj | edytuj kod]
Po likwidacji Instytutu Polskiego w 1950 roku Zygmunt Zawadowski, który był szefem Poselstwa polskiego Rządu emigracyjnego w Bejrucie przekazał w formie depozytu do Biblioteki Orientalnej Uniwersytetu Świętego Józefa zbiory biblioteki Instytutu Polskiego. Dzięki osobistym kontaktom byłego ambasadora Polski w Libanie Tadeusza Strulaka w 2001 roku depozyt udało się odzyskać. Został on przekazany do Biblioteki Narodowej w Warszawie. Znalazły się w nim zbiory zgromadzone przez działający w latach 1942-45 roku Towarzystwa Studiów Irańskich w Teheranie (TSIR), książki i czasopisma emigracyjne z lat 1940-50, fotografie, dokumenty archiwalne i maszynopisy[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Instytut Polski w Bejrucie [online] [dostęp 2020-03-31].
- ↑ Danuta Bilikiewicz-Blanc, Śladami uchodźców polskich w Libanie, „Biuletyn Informacyjny Biblioteki Narodowej” (4), 2001, s. 50-52.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jan Draus, Ryszard Terlecki, Polskie szkoły wyższe i instytucje naukowe na emigracji 1939–1945, Wrocław – Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich 1984.
- Jan Draus, Oświata i nauka polska na Bliskim i Środkowym Wschodzie 1939–1950, Lublin: TNKUL 1993.
- Jacek Pietrzak, Polscy uchodźcy na Bliskim Wschodzie w latach drugiej wojny światowej. Ośrodki, instytucje, organizacje, Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2012, ISBN 978-83-7525-729-8, OCLC 823685258.