Isospora belli
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Supergrupa | |
| Nadtyp | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Isospora belli |
| Nazwa systematyczna | |
| Isospora belli Wenyon, 1923 | |
Isospora belli, Cystoisospora belli – gatunek pasożyta jelitowego, należącego do typu apikompleksów.
Rozwój[edytuj | edytuj kod]
W nabłonku jelita, w którym Isospora belli przebywa, zachodzi rozmnażanie płciowe i bezpłciowe. Jest to równoznaczne z uszkodzeniem tkanki jelita. Końcowym stadium gametogenezy jest oocysta, która występuje w kale osób zainfekowanych. Stanowi stadium diagnostyczne[1].
Epidemiologia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten występuje na całym świecie, jednak najczęściej jest spotykany w regionach tropikalnych i subtropikalnych[2]. Częstość infekcji u osób zdrowych i u tych, z obniżoną odpornością jest taka sama. Zakażenie najczęściej jest spowodowane spożyciem zanieczyszczonego pokarmu bądź wody. Możliwa jest także transmisja przez kontakt seksualny[1].
Objawy kliniczne[edytuj | edytuj kod]
U chorych bez niedoborów immunologicznych (immunokompetentnych) zakażenie może przebiegać bezobjawowo lub wywoływać wodnistą biegunkę, ból brzucha, nudności, gorączkę i utratę masy ciała[3][4]. Choroba może przypominać lambliozę[1].
U chorych z zaburzeniami odporności biegunka może przybrać przewlekły lub cięższy przebieg[3].
Badanie laboratoryjne[edytuj | edytuj kod]
Isospora belli jest najczęściej wykrywana z zagęszczonego osadu kału. Inną metodą diagnostyczną jest barwienie jodyną lub badanie kwasooporności. Jeśli powyższe testy są negatywne wykonuje się biopsję błony śluzowej jelita cienkiego[1].
Leczenie[edytuj | edytuj kod]
Lekiem z wyboru jest kotrimoksazol (trimetoprim i sulfametoksazol)[3][5][1]. Skuteczność wykazuje również połączenie pirymetaminy z sulfadiazyną[5]
Do metod profilaktycznych należy higiena osobista, unikanie kontaktów seksualnych analnych oraz wysokie warunki sanitarne[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Murray, Rosenthal i Pfaller 2013 ↓, s. 798.
- ↑ Parasites – Cystoisosporiasis (formerly known as Isosporiasis). cdc.gov. [dostęp 2016-12-21].
- ↑ a b c Alan J. Magill: Hunter’s Tropical Medicine and Emerging Infectious Disease, Expert Consult. Elsevier Health Sciences, 2013, s. 683. ISBN 978-1-4160-4390-4.
- ↑ Robert D. Ficalora: Mayo Clinic Internal Medicine Board Review. Oxford University Press, 2013, s. 129. ISBN 978-0-19-998589-0.
- ↑ a b David T. John, William A. Petri Jr.: Markell and Voge’s Medical Parasitology. Elsevier Health Sciences, 2013, s. 66–67. ISBN 978-0-323-27764-8.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Pattrick R. Murray, Ken S. Rosenthal, Michael A. Pfaller: Mikrobiologia. Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2013, s. 798. ISBN 978-83-7609-294-2.
