Izabella Daniłowicz-Strzelbicka
 "Rzeźbiarka – portret Izy Daniłowicz-Strzelbickiej" akwaforta Ignacego Łopieńskiego, 1906 | |
| Data urodzenia |
ok. 1880 |
|---|---|
| Data śmierci |
po 1926 |
| Narodowość | |
| Dziedzina sztuki | |
Izabella Daniłowicz-Strzelbicka (ok. ur. 1880, zm. po 1926) – polska artystka rzeźbiarka[1].
Była uczennicą Marii Gerson-Dabrowskiej, po 1902 studiowała w Paryżu. Jak donosiła prasa jej praca artystyczna, a wraz z nią sukcesy i rozgłos zdobyte w Paryżu, zostały przerwane przez "ciężkie warunki życia". Artystka powróciła do rzeźbienia w połowie lat dwudziestych XX wieku. Pracowała w swoim domu w Warszawie przy ul. Wilczej 55. Wykonała wówczas m.in. Portret Stefana Jaracza, Portret Anny Jaraczówny (córki Stefana) oraz Portret Stanisława Milaszewskiego[1].
Rodzina[edytuj | edytuj kod]
Prawdopodobnie była siostrą aktorki Jadwigi z Daniłowiczów Jaraczowej (1886-1965), oraz Kazimierza Daniłowicza-Strzelbickiego (1873-?) – krytyka sztuki i antropologa. Jej synem był aktor Stanisław Daniłowicz[1].
Wystawy[edytuj | edytuj kod]
- 1902, Warszawa, Ratusz, Wystawa Teatralna przez Warszawskie Towarzystwo Dobroczynności (Popiersie Anieli Bogusławskiej), (Popiersie Mariana Tatarkiewicza)
- 1904, Paryż, Grand Palais, Société du Salon d'Automne (Główka kobieca)
- 1906, Warszawa, Salon Aleksandra Krywulta (Portret artystki dramatycznej pani O.)
- 1907, Warszawa, TZSP, Wystawa Prac Malarskich Kobiet (Portret artysty Wojciecha Brydzińskiego)[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Ewa Ziembińska (red.), Bez gorsetu. Camille Claudel i polskie rzeźbiarki XIX wieku, Muzeum Narodowe w Warszawie, 2023, s. 146-148.
- ↑ Wystawy Sztuki Kobiet - Wystawa [online], wystawykobiet.amu.edu.pl [dostęp 2023-05-30].