Józef Ławnik

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Ławnik
Data i miejsce urodzenia

27 stycznia 1927
Kolonia Janówek

Data i miejsce śmierci

6 grudnia 2019
Świdnik, woj. lubelskie

Zawód, zajęcie

nauczyciel akademicki, historyk

Narodowość

polska

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Uczelnia

Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Kielcach

Partia

ZWM, PPR, PZPR

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego

Józef Ławnik (ur. 27 stycznia 1927 w Kolonii Janówek, zm. 6 grudnia 2019 w Świdniku, woj. lubelskie[1]) – polski historyk, profesor nauk humanistycznych, oficer Milicji Obywatelskiej, działacz komunistyczny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1956 roku ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim. Doktoryzował się w 1965, natomiast stopień naukowy doktora habilitowanego uzyskał w 1976 roku na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W 1988 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych.

W drugiej połowie lat 40. był oskarżycielem publicznym z ramienia Komendy Miasta Milicji Obywatelskiej w sądzie grodzkim w Lublinie i słuchaczem szkoły oficerskiej MO w Słupsku. Od 1949 do 1952 był oficerem szkoleniowym w Komendzie Głównej Milicji w Warszawie. W latach 1956–1968 pracował jako nauczyciel historii w VI Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Reytana w Warszawie.

Od lat 70. związany był z Wyższą Szkołą Pedagogiczną w Kielcach, przekształconą następnie w Akademię Świętokrzyską. Od 1979 do 1981 roku kierował Zakładem Dydaktyki Historii, natomiast w latach 1981–1997 – Zakładem Historii Najnowszej. Dwukrotnie pełnił nadto funkcję dyrektora Instytutu Historii (1981–1984 i 1986–1988). W 1988 roku objął stanowisko profesora nadzwyczajnego, a w 1995 – profesora zwyczajnego.

Specjalizował się w historii II Rzeczypospolitej. W 1957 roku został członkiem Polskiego Towarzystwa Historycznego, natomiast w latach 1975–1990 należał do Lubelskiego Towarzystwa Naukowego. Odznaczony został m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1987), Złotym Krzyżem Zasługi (1979) i Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego.

Należał do Związku Walki Młodych, Polskiej Partii Robotniczej (1946–1948) i Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (1948–1990).

Zmarł 6 grudnia 2019. Został pochowany 10 grudnia 2019 w Mełgwi.

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Położenie klasy robotniczej Warszawy w latach 1926–1929, Warszawa 1972
  • Represje policyjne wobec ruchu robotniczego 1918–1939, Warszawa 1979
  • Ruch zawodowy metalowców w Polsce. 1869–1939, Warszawa 1986
  • Ruch strajkowy w Warszawie w latach 1918–1939, Kielce 1989
  • Komunistyczna Partia Polski w woj. kieleckim 1918–1938. Liczebność, baza społeczna i zasięg wpływów, Kielce 1994
  • Działalność Komunistycznej Partii Polski w województwie kieleckim w latach 1926–1938, Kielce 1994
  • Polska Partia Socjalistyczna w województwie kieleckim w latach 1918–1939 w świetle materiałów administracji państwowej. Stan organizacyjny, Kielce 1996
  • Działalność PPS w województwie kieleckim w latach 1918–1939, cz. 1, 1918–1930, Kielce 2003
  • Działalność PPS w województwie kieleckim w latach 1918–1939, cz. 2, 1931–1939, Kielce 2003

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Józef Ławnik. nekrologi.wyborcza.pl, 10 grudnia 2019. [dostęp 2019-12-10].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny, t. 2, H-Ł, red. nauk. J. Kapuścik, Warszawa 1999, s. 703.
  • Kto jest kim w Polsce. Edycja IV, wyd. Warszawa 2001, s. 533