Józef Domachowski
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Proboszcz parafii św. Piotra i Pawła w Podgórzu | |
| Okres sprawowania |
1905–1939 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat |
15 grudnia 1901 |
| Odznaczenia | |
| |
Józef Domachowski (ur. 13 września 1876 w Wielkim Stwolnie, zm. 12 marca 1940 w Stutthof (KL)[1]) – polski duchowny katolicki, proboszcz parafii św. Piotra i Pawła na toruńskim Podgórzu.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Święcenia prezbiteratu otrzymał 15 grudnia 1901 w Grudziądzu[2]. Od 1 stycznia 1905 był administratorem, a następnie proboszczem parafii św. Piotra i Pawła w Podgórzu, będącym w tym okresie podtoruńskim miasteczkiem[3]. Aktywnie uczestniczył w polskim życiu narodowym, wspierał strajk szkolny uczniów polskich w październiku 1906, zainicjował działalność Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży i (w 1908 roku) Stowarzyszenia Robotników Katolickich[2]. Należał do Towarzystwa Naukowego w Toruniu[3]. W 1913 przejął kierownictwo zagrożonego upadłością Banku Ludowego w Toruniu (wcześniej przewodniczył Radzie Nadzorczej), skutecznie porządkując finanse i wyprowadzając instytucję z kryzysu[2].
W niepodległej Polsce ks. Domachowski nadal był aktywnym działaczem społecznym i narodowym[2]. Społeczność Podgórza z jego inicjatywy zrzeszała się w patriotycznych organizacjach, głównie śpiewaczych, teatralnych i sportowych (m.in. Towarzystwo Śpiewu „Halka”, Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”, Bractwo Kurkowe w Podgórzu, Podgórski Klub Sportowy, Liga Obrony Powietrznej Państwa w Podgórzu)[1][3]. W 1926 roku z listy Związku Ludowo-Narodowego został członkiem Rady Miejskiej Podgórza[3]. U progu II wojny światowej organizował zbiórki pieniężne na obronność[4].
16 października 1939 został aresztowany przez Niemców i uwięziony na pięć dni w toruńskim więzieniu Fort VII[4]. Po zwolnieniu mimo zakazu nie zaprzestał działalności kapłańskiej i ponownie trafił do aresztu już 2 lub 3 listopada tegoż roku[5]. 10 stycznia 1940 został przetransportowany do obozu koncentracyjnego KL Stutthof (numer obozowy 8821)[4][5]. Chory na serce, zmarł w obozie 12 marca 1940[4].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Złoty Krzyż Zasługi (8 lutego 1930)[6].
Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
28 grudnia 1995 Rada Miejska Torunia nadała na wniosek Towarzystwa Miłośników Torunia imię ks. Domachowskiego jednej z lewobrzeżnych ulic miasta. Ponadto na ścianie kościoła św. Piotra i Pawła na Podgórzu odsłonięto tablicę upamiętniającą zamordowanie ks. Domachowskiego i innych mieszkańców Podgórza przez Niemców podczas II wojny światowej[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Zakrzewski 2002 ↓, s. 52–53.
- ↑ a b c d Zakrzewski 2002 ↓, s. 52.
- ↑ a b c d Kluczwajd 2018 ↓, s. 104.
- ↑ a b c d e Zakrzewski 2002 ↓, s. 53.
- ↑ a b Kluczwajd 2018 ↓, s. 156.
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 33, poz. 55 „za zasługi na polu pracy narodowo-społecznej”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Katarzyna Kluczwajd: Podgórz. Toruńskie przedmieścia sprzed lat. Łódź: Dom Wydawniczy Księży Młyn, 2018. ISBN 978-83-7729-452-9.
- Tadeusz Zakrzewski: Domachowski Józef. W: Krzysztof Mikulski (red.): Toruński Słownik Biograficzny. T. 3. Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2002.
- Członkowie Towarzystwa Naukowego w Toruniu
- Duchowni diecezji chełmińskiej
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Ofiary KL Stutthof
- Polscy duchowni katoliccy – ofiary represji Niemiec nazistowskich w Polsce 1939–1945
- Polscy działacze narodowi w zaborze pruskim
- Polscy działacze śpiewaczy
- Polskie ofiary niemieckich obozów koncentracyjnych
- Urodzeni w 1876
- Więźniowie Fortu VII Twierdzy Toruń (okupacja niemiecka)
- Zmarli w 1940