Józef Głowacki (1829–1893)
| Kraj działania |
Polska, Litwa, Imperium Rosyjskie |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
2 kwietnia 1829 |
| Data i miejsce śmierci |
27 czerwca 1893 |
| superintendent generalny Jednoty Litewskiej | |
| Okres sprawowania |
1891–1893 |
| superintendent wileński | |
| Okres sprawowania |
1880–1893 |
| Wyznanie | |
| Diakonat |
1854 |
| Ordynacja |
1855 |
Józef Głowacki (ur. 2 kwietnia 1829 w Niepokojczycach, zm. 27 czerwca 1893 w Wilnie) – polski duchowny ewangelicko-reformowany, superintendent wileński w latach 1880–1893 i superintendent generalny Jednoty Litewskiej w latach 1891–1893, wcześniej nauczyciel greki i łaciny w gimnazjum w Słucku[1].
Jego ojcem był Bogusław Głowacki, pastor w Niepokojczycach[2], matką – Emilia z domu Mozes, siostra pastora z Królestwa Polskiego, Jana Teodora Mozesa. Józef kształcił się w gimnazjum słuckim, a następnie ukończył studia na uniwersytecie w Dorpacie[1].
W 1854 roku został ordynowany na diakona i zatrudniony jako nauczyciel greki, łaciny i religii w słuckim gimnazjum. W 1855 synod w Birżach ordynował go na pastora; Głowacki pozostał w Słucku i w dalszym ciągu uczył łaciny. W tym czasie miał też pod opieką parafię w Raśnej[1].
W roku 1853 został pastorem w Kiejdanach, a następnie, w roku 1867, po przeniesieniu do Raśnej został mianowany konseniorem grodzieńskim. W 1874 roku został konseniorem wileńskim, w 1877 roku przeniósł się do Wilna, obejmując stanowisko kaznodziei wileńskiego. Zajmował się także biblioteką synodu, porządkując zbiory i tworząc ich katalog kartkowy. Korespondował z Karolem Estreicherem, przesyłając mu informacje o publikacjach będących w zbiorach biblioteki[1].
27 czerwca 1880 roku został ordynowany na superintendenta wileńskiego, a w lipcu 1891 roku, po śmierci Konstantego Moczulskiego, wybrano go na urząd superintendenta generalnego, którym pozostał aż do śmierci 27 czerwca 1893 roku[1].
W 1884 roku został odznaczony orderem Świętego Stanisława II klasy, co mogło się wiązać z postawą niesprzyjającą powstaniu styczniowemu i przeciwną poparciu go przez część duchowieństwa Jednoty. Otrzymał też kilka innych rosyjskich odznaczeń, m.in. Złoty Krzyż dla duchowieństwa w 1892 roku[1].
Był żonaty z Elwirą Anielą z domu Reczyńską, miał dwóch synów i córkę[1].