Józef Kidoń
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | |
| Dziedzina sztuki |
Józef Kidoń (ur. 9 marca 1890 w Rudzicy, zm. 10 marca 1968 w Warszawie) – polski malarz-portrecista[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Jego ojcem był Franciszek Kidoń, a matką Matylda z domu Kermel. W roku 1910 rozpoczął studia malarstwa w lwowskiej Wolnej Akademii Sztuki u Stanisława Kaczora Batowskiego i Ludwika Kwiatkowskiego. Podczas I wojny światowej został zmobilizowany i jako oficer armii austriackiej w okolicach Triestu wykonywał rysunki dla prasy. Po wojnie powrócił do Lwowa, a w 1922 przeniósł się do Warszawy, gdzie zdobył popularność jako malarz-portrecista warszawskich elit[1].
Pierwszą indywidualną wystawę miał w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych we Lwowie w 1921, drugą w marcu-kwietniu 1926 roku w Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi[2], trzecią w Katowicach (1927)[1], po której przeprowadził się do tego miasta i gdzie pozostał do roku 1939, i czwartą ponownie w Łodzi w marcu 1930[3]. W Katowicach poznał działacza śląskiego Stanisława Ligonia. W kwietniu 1929 został zarejestrowany Związek Zawodowy Artystów Plastyków na Śląsku, w którym Ligoń został prezesem, a Kidoń członkiem zarządu. Związek liczył około 40 artystów. Również na Śląsku Kidoń zajmował się portretowaniem osób z kręgu elit, m.in. wojewody Michała Grażyńskiego[1].
W 1939 Józef Kidoń wyjechał do Lwowa. Wiosną 1939 przebywał w Stanisławowie[4]. Okres II wojny światowej spędził częściowo w Warszawie, częściowo w Krakowie. W roku 1949 zamieszkał w Warszawie. Uczestniczył w wystawach grupy Niezależnych. W 1956 był jednym z członków założycieli Ogólnopolskiej grupy „Zachęta”[1].
Był dwukrotnie żonaty: z Teofilą Kopanicką[5], rzeźbiarką ze Stanisławowa, z którą miał córkę (ślub w 1922)[6] i z Julią Grabek z Krakowa (ślub w 1953). Zmarł 10 marca 1968 roku i pochowany został na warszawskich Powązkach[1].
W kwietniu 2009 roku, na bazie własnych zbiorów oraz obrazów ze zbiorów prywatnych (w sumie 65 prac), Muzeum Historii Katowic urządziło wystawę indywidualną prac Józefa Kidonia autorstwa Eweliny Krzeszowskiej[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Stanisław Bubin, Kidoń – portrecista śląskich elit [online], Dziennik Zachodni, 22 kwietnia 2009 [dostęp 2021-02-21].
- ↑ „Łódź w Ilustracji”, 7 III 1926, nr 10, s. 1–4.
- ↑ „Łódź w Ilustracji”, 16 III 1930, nr 11, s. 3–4.
- ↑ Wystawa prac Józefa Kidonia. „Wschód”. Nr 132, s. 8, 28 maja 1939.
- ↑ „Łódź w Ilustracji”, 7 IV 1928, nr 15, s. 3.
- ↑ „Łódź w Ilustracji”, 7 III 1926, nr 10, s. 9.