Język bunun

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bunun
Obszar

Tajwan

Liczba mówiących

ok. 38 tys. (2002)[1]

Pismo/alfabet

łacińskie

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
UNESCO 2 wrażliwy
Ethnologue 5 rozwojowy
Kody języka
ISO 639-2 map
ISO 639-3 bnn
IETF bnn
Glottolog bunu1267
Ethnologue bnn
SIL BNN
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język bunun, także: bubukun, bunan, bunti, bunum, vonun, vunum, vunun, vunung[1] (chiń. trad. 布農語, pinyin: bùnóngyǔ) – język z rodziny austronezyjskiej (języki tajwańskie), używany przez tajwańskich aborygenów Bunun.

Według Li (2015) język bunun ma pięć głównych dialektów[2]: takituduh i takibakha (dialekty północne), takbanuaz i takiwatan (dialekty środkowe) i isbukun (dialekt południowy).

SIL International wyróżnia natomiast następujące dialekty: randai, tondai, szibukun (sibucoon, sibukaun, sibukun, sivukun), północny bunun (takebakha, taketodo, takibakha, takitudu), środkowy bunun (takbanuao, takevatan, takivatan), południowy bunun (isibukun) i takopulan[1].

Używany jest m.in. w powiatach Jiayi, Hualian, Nantou i Taidong i w Nowym Tajpej[1].

Według SIL International w 2002 roku liczba mówiących wynosiła ok. 38 tys.[1] Natomiast według Li (2015) liczba mówiących językiem bunun to prawie 55,8 tys.[2]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Bunun, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 19, Dallas: SIL International, 2016 [dostęp 2016-11-02] (ang.).
  2. a b Paul Jen-Kueli Li: The Austronesian Languages of Taiwan. W: William S-Y Wang, Chaofen Sun: The Oxford Handbook of Chinese Linguistics. Oxford University Press, 2015, s. 125. ISBN 978-0-19-026684-4. [dostęp 2016-11-02]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]