Jan Grzywacz

Jan Grzywacz
	podporucznik saperów
Data i miejsce urodzenia	5 sierpnia 1896 ; Słupica
Data i miejsce śmierci	1940 ; Katyń
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Formacja	Polska Organizacja Wojskowa
Jednostki	2 batalion saperów
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka,; II wojna światowa kampania wrześniowa;
	Odznaczenia

Jan Grzywacz (ur. 5 sierpnia 1896 w Słupicy, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – podporucznik saperów rezerwy Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Franciszka i Marii z Figurskich. Absolwent Szkoły Handlowej w Radomiu (1916); na wydziale ekonomii Uniwersytetu Poznańskiego otrzymał absolutorium. Członek POW. W 1920 brał udział w fortyfikowaniu Dęblina^[1].

Mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 roku i 19. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Radom. Posiadał przydział w rezerwie do 2 batalionu saperów^[2].

W kampanii wrześniowej wzięty do niewoli radzieckiej, osadzony w Kozielsku. Między 15 a 17 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa 029/3, pozycja 44, nr akt 656 z 13.04.1940^[3]. Został zamordowany między 16 a 19 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim^[4].

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień porucznika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości "Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów".
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Niepodległości – 2 maja 1933 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[5]
Krzyż Walecznych

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 191.
↑ Rocznik Oficerski Rezerw, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934, s. 168, 676 .
↑ JędrzejJ. Tucholski JędrzejJ., Mord w Katyniu, Warszawa: PAX, 1991, s. 661 .
↑ УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015, s. 263 .
↑ M.P. z 1933 r. nr 102, poz. 123.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
Adam Moszyński (oprac.): Lista Katyńska. Jeńcy obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk, zaginieni w Rosji sowieckiej. Warszawa: Agencja Omnipress – Spółdzielnia Pracy Dziennikarzy, Polskie Towarzystwo Historyczne, 1989. ISBN 83-85028-81-1.
УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.

[CITEREFKsięga_Cmentarna_Katynia2000191-1] Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 191.

[2] Rocznik Oficerski Rezerw, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934, s. 168, 676 .

[3] JędrzejJ. Tucholski JędrzejJ., Mord w Katyniu, Warszawa: PAX, 1991, s. 661 .

[4] УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015, s. 263 .

[5] M.P. z 1933 r. nr 102, poz. 123.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]