Jan Książek (wachmistrz)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Książek
Ilustracja
wachmistrz wachmistrz
Data i miejsce urodzenia

5 listopada 1895
Siedlaczów

Data i miejsce śmierci

5 kwietnia 1920
Halczyniec

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

2 pułk ułanów
9 pułk ułanów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
wyprawa kijowska

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości

Jan Książek (ur. 5 listopada 1895 w Siedlaczowie, zm. 5 kwietnia 1920 pod Halczyńcem[1]) – wachmistrz Wojska Polskiego. Kawaler Orderu Virtuti Militari[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Jana i Władysławy z domu Dudzika. Po ukończeniu szkoły ludowej, zatrudnił się jako ogrodnik w Warszawie. W sierpniu 1914 zgłosił się do Legionów Polskich, tworzonych przez Józefa Piłsudskiego. Otrzymał przydział do 2 pułku ułanów. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, wstąpił do Wojska Polskiego. Został wcielony do 1 szwadronu 9 pułku ułanów. Walczył w wojnie polsko-ukraińskiej a następnie polsko-bolszewickiej. Awansował do stopnia wachmistrza. Poległ 25 kwietnia 1920, w trakcie zagonu na Koziatyn, w potyczce pod Halczyńcem[3]. Wykazał się bohaterstwem podczas ratowania koni szwadronu spod ognia bolszewickiego pociągu pancernego. Za ten czyn został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2]. Rodziny nie założył.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]