Jan Paygert
.jpg) Jan Paygert (przed 1907) | |
| Data i miejsce urodzenia |
14 stycznia 1863 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
25 czerwca 1917 |
| Zawód, zajęcie |
prawnik |
Jan Paygert (ur. 14 stycznia 1863 w Sidorowie, zm. 25 czerwca 1917 we Lwowie)[1] – polski prawnik karnista, urzędnik, wykładowca.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Adama, poety XIX-wiecznego. Absolwent gimnazjum we Lwowie. Studiował na Uniwersytecie Wiedeńskim, Uniwersytecie Lwowskim, Uniwersytecie Jagiellońskim. W czasie studiów we Lwowie był prezesem Czytelni akademickiej (1884)[2].
Przez pewien czas był administratorem majątku swojej żony (wówczas dokonał pierwszej w Galicji komasacji gruntów dworskich i gminnych). W 1899 był redaktorem pisma „Ruch Katolicki”, pisał artykuły do czasopisma „Niedziela” oraz „Rolnik”. Zasiadał w radzie powiatu kamioneckiego. Był darczyńcą na rzecz Cerkwi św. Paraskewy w Żelechowie Wielkim[3]. W 1902 uzyskał stopień doktora praw. Od 1903 pracował w C. K. Prokuratorii Skarbu we Lwowie[2].
Członek i działacz Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego, członek jego Komitetu (24 czerwca 1910 – 13 czerwca 1912)[4] był także redaktorem naczelnym czasopisma „Rolnik”. W 1907 habilitował się z prawa karnego na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego na podstawie rozprawy o zbrodniczym zaniechaniu[2]. Jesienią 1907 został powołany na stanowisko profesora Uniwersytetu Sofijskiego w Bułgarii, gdzie wcześniej występujący przeciw władzy profesorowie zostali zdymisjonowani (prócz Paygerta posadę otrzymał tam także Jan Leciejewski). Tam otrzymał katedrę prawa karnego, zasiadł także w senacie uczelni. W kwietniu 1908 r. zrezygnował z katedry na Uniwersytecie w Sofii i wrócił do Lwowa, gdzie wykładał prawo karne i filozofię prawa do przedwczesnej śmierci[2].
Był mężem Leontyny z Truskolawskich h. Ślepowron (1863–1941), ojcem Włodzimierza i Zbigniewa[1].
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Przestępne zaniechanie (studyum z prawa karnego) (1907),
- Kilka słów o zbrodni dzieciobójstwa (L. 1907),
- Zasady nauki o wyłączeniu poczytania (L. 1909),
- Rzut oka na dzieje pojedynku jak przestępstwa (1912),
- Kilka uwag w kwestji śledztwa wstępnego ze szczególnym uwzględnieniem sprawy aresztu śledczego (K. 1912),
- Ad astra. Mozajka po przez krainę uczuć i myśli (1913),
- Spór i siła - a prawo i państwo. Filozoficzno-prawna nauka Tomasza Hobbesa w historyczno-krytycznem oświetleniu (1913),
- Aresztowanie w postępowaniu karnem. Część druga pracy pt.: Kilka uwag w kwestyi śledztwa wstępnego ze szczególnem uwzględnieniem sprawy aresztu śledczego (1913),
- O pojęciu istoty prawa. Rzecz o rozprawie Ignacego Koschembahr-Łyskowskiego (1913),
- Nauka Tomasza Hobbesa w stosunku do religii i Kościoła (K. 1916).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Włodzimierz Maria Paygert [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-09-03].
- ↑ a b c d A. Redzik, Academia Militans. Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie, wyd. 2, 2017.
- ↑ Szematyzm kleru grekokatolickiego eparhii Lwowskiej na rok 1899. 1900.
- ↑ Szematyzm Królestwa Galicji i Lodomerii z Wielkim Księstwem Krakowskim na rok 1910, s. 927; 1911, s. 976; 1912, s. 976.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Polscy uczeni na bułgarskim uniwersytecie. „Nowości Illustrowane”. Nr 43, s. 4, 26 października 1907.
- Zbigniew Klejn. Polacy na Uniwersytecie Sofijskim. „Mazowieckie Studia Humanistyczne”. Nr 6/12, s. 192, 193 ,194, 2000.
- Jan Paygert. worldcat.org. [dostęp 2019-01-31].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Dzieła Jana Paygerta w bibliotece Polona