Jaskinia Wilcza (Bieszczady)
49°14′09″N 22°22′18″E/49,235861 22,371639| Plan jaskini | |
_plan.jpg)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel | |
| Długość |
24,5 m |
| Głębokość |
3 m |
| Deniwelacja |
3 m |
| Wysokość otworów |
550 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
40 m |
| Ekspozycja otworów |
ku górze, ku S |
| Kod |
(nr inwentarzowy PIG) K.Bsz-01.07 |
Położenie na mapie Bieszczadów Zachodnich  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Beskidów Wschodnich  | |
| 49°14′09″N 22°22′18″E/49,235861 22,371639
| |
Jaskinia Wilcza – jaskinia w polskich Bieszczadach. Ma dwa otwory wejściowe znajdujące się na południowo-wschodnim zboczu Jam w paśmie Łopiennika i Durnej, w dolinie Solinki, niedaleko Buka, w pobliżu Kruchej Szczeliny i Groty Teodora, na wysokości 550 m n.p.m. Długość jaskini wynosi 24,5 metrów, a jej deniwelacja 3 metry[1][2].
_otw%C3%B3r.jpg)
Opis jaskini[edytuj | edytuj kod]
Główną częścią jaskini jest niewielka salka do której prowadzą dwa otwory wejściowe położone obok siebie. Na jej dnie znajduje się studzienka prowadząca do następnej, niewielkiej salki. Odchodzi z niej kilka szczelinowych korytarzyków, z których najdłuższy ma 10 metrów i prowadzi do zawalonego obecnie otworu trzeciego[1].
Przyroda[edytuj | edytuj kod]
W jaskini brak jest nacieków i roślinności[1].
Historia odkryć[edytuj | edytuj kod]
Brak jest danych o odkrywcach jaskini. Jej pierwszy opis i plan sporządzili T. Mleczek i B. Szatkowski w kwietniu 2010 roku[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2018-02-26] (pol.).
- ↑ Grzegorz Klassek, Tomasz Mleczek: Eksploracja i inwentaryzacja jaskiń polskich Karpat fliszowych, 49. Sympozjum Speleologiczne, Załęcze Wielkie, 2015, ISBN 978-83-933874-5-8