Jaskinia pod Śnieżną Studnią

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jaskinia pod Śnieżną Studnią
Plan jaskini
Plan jaskini
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Położenie

Tatry Zachodnie
Dolina Małej Łąki

Właściciel

Skarb Państwa
(Tatrzański Park Narodowy)

Długość

153 m

Głębokość

22,2 m

Deniwelacja

22,2 m

Wysokość otworów

1690 m n.p.m.

Wysokość otworów
nad dnem doliny

175 m

Ekspozycja otworów

ku E

Data odkrycia

1959 – 1961 rok

Odkrywca

grotołazi z Zakopanego

Kod

(nr inwentarzowy PIG) T.E-12.11

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Jaskinia pod Śnieżną Studnią”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Jaskinia pod Śnieżną Studnią”
Ziemia49°14′31″N 19°51′21″E/49,241825 19,855858

Jaskinia pod Śnieżną Studnią (Jaskinia Upłazkowa) – do 2019 roku osobna jaskinia, a później jedna z części jaskini Śnieżna Studnia. Znajduje się w Dolinie Małej Łąki w Tatrach Zachodnich. Wejście do niej znajduje się w Niżniej Świstówce pod ścianami opadającymi z Kotlin na wysokości 1690 metrów n.p.m.[1] Długość jaskini wynosi 153 metry, a jej deniwelacja 22,2 metra.

 Osobny artykuł: Śnieżna Studnia.
Przekrój jaskini
Niżnia Świstówka

Opis jaskini[edytuj | edytuj kod]

Z otworu wejściowego prowadzi ciasny przełaz do salki, z której korytarzyk z niewielkimi progami wiedzie do zacisku z prożkiem. Za nim dochodzi się do obszernej Sali z Kopczykiem o szerokości 10 metrów, 6 metrów długości i wysokości do 5 metrów. Jej dno pokryte jest wantami. Stąd:

  • prostym i obszernym korytarzem można przejść około 20 metrów. Na jego końcu znajduje się najgłębiej położone miejsce w jaskini: −22,2 metrów.
  • wejść do 5-metrowego meandra zaczynającego się w zachodniej części sali.
  • iść wąskim meandrem zaczynającym się w stropie sali, który doprowadza do salki. Znajduje się w niej okno urywające się 5-metrowym progiem do Sali z Kopczykiem. We wschodniej części salki jest wejście do zacisku, za którym znajduje się ciasny meander. Po 5 metrach dochodzi się nim do rozwidlenia. W lewo w dół odchodzi ciasny korytarzyk prowadzący do okna znajdującego we wschodniej ścianie Sali z Kopczykiem. Idąc natomiast korytarzykiem o kolistym przekroju, po 10 metrach dochodzi się do zawaliska[2].

Przyroda[edytuj | edytuj kod]

W jaskini brak jest nacieków. Ściany są mokre. W pobliżu otworu rosną mchy, glony i porosty.

W jaskini mieszkają nietoperze[2].

Historia odkryć[edytuj | edytuj kod]

Jaskinia została odkryta w latach 1959–1961 przy okazji badania okolic Śnieżnej Studni. Odkrywcy, prawdopodobnie grotołazi zakopiańscy, usypali w jaskini kopczyk. Stąd nazwa Sala z Kopczykiem.

W roku 2004 odkryto 55 metrów nowych korytarzy.

Ostatnich pomiarów jaskini dokonano w sierpniu 2015 roku[2].

W 2019 roku połączono Jaskinię pod Śnieżną Studnią z jaskinią Śnieżna Studnia[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Tatry polskie. Mapa topograficzna 1:10 000. Zarząd Topograficzny Sztabu Generalnego WP, Wydawnictwo Czasopisma Wojskowe, 1984
  2. a b c Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2016-01-31].
  3. Jaskinie Tatr [online], Krakowski Klub Taternictwa Jaskiniowego [dostęp 2020-12-07] (pol.).