Jerry Quarry
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
183 cm |
| Styl walki |
praworęczny |
| Kategoria wagowa |
ciężka |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
66 |
| Zwycięstwa |
53 |
| Przez nokauty |
32 |
| Porażki |
9 |
| Remisy |
4 |
Jerry Quarry (ur. 15 maja 1945 w Bakersfield w stanie Kalifornia, zm. 3 stycznia 1999 w Templeton w Kalifornii) – amerykański bokser wagi ciężkiej.
Był czołowym pięściarzem kategorii ciężkiej na przełomie lat 60. i 70. zeszłego wieku. Jako jeden z nielicznych białych bokserów walczył jak równy w równym z najlepszymi zawodnikami tego okresu.
Jako bokser amatorski zdobył w 1965 Złote Rękawice, nokautując wszystkich rywali[1].
Rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1965. W tym roku wygrał 13 walk i 1 zremisował. W 1966 stoczył 10 walk, z których 7 wygrał, 2 zremisował, a 1 przegrał (pokonał go Eddie Machen). W 1967 pokonał Briana Londona, a w czerwcu zremisował z byłym mistrzem świata Floydem Pattersonem.
Gdy Muhammad Ali został pozbawiony tytułu mistrza świata w kwietniu 1967 za odmowę służby wojskowej, World Boxing Association zorganizowała turniej z udziałem ośmiu pięściarzy (w tym Quarry’ego), który miał wyłonić nowego mistrza. Quarry pokonał najpierw Floyda Pattersona 28 października 1967, następnie Thada Spencera 3 lutego 1968, a 27 kwietnia tego roku w Oakland zmierzył się z Jimmym Ellisem o wakujący tytuł mistrza świata WBA, przegrywając niejednogłośnie po 15 rundach[2].
Następnie Quarry wygrał pięć kolejnych walk (w tym z Busterem Mathisem), po czym 23 czerwca 1969 w Madison Square Garden w Nowym Jorku zmierzył się z Joe Frazierem w walce o pas mistrza świata uznawanego przez New York State Athletic Commission. Frazier obronił tytuł wygrywając przez poddanie w 7. rundzie (Quarry nie mógł widzieć przez zapuchnięte oczy)[3]. Pojedynek ten został uznany za walkę roku 1969 przez magazyn bokserski The Ring. W tym samym roku Quarry wygrał przez nokaut w 1. rundzie z Brianem Londonem, a w grudniu został znokautowany przez George’a Chuvalo w 7. rundzie. 17 czerwca 1970 w Madison Square Garden znokautował w 6. rundzie Maca Fostera, który wszystkie dotychczasowe 24 walki wygrał przed czasem.
Gdy Muhammad Ali powrócił na ring po dyskwalifikacji, jego pierwszym przeciwnikiem był Quarry. 26 października 1970 w Atlancie Ali zwyciężył przez techniczny nokaut w 3. rundzie. W 1971 Quarry wygrał m.in. z Jackiem Bodellem przez nokaut w 1. rundzie, a w 1972 pokonał Eduardo Corlettiego i Larry'ego Middletona. W czerwcu tego roku ponownie przegrał z Muhammadem Alim, tym razem przez techniczny nokaut w 7. rundzie. W 1973 stoczył pięć zwycięskich walk, w tym z niepokonanym dotąd Ronem Lyle i Earniem Shaversem, którego pokonał przez techniczny nokaut w 1. rundzie.
Od 1974 Quarry'emu zaczęło szwankować zdrowie. Walczył w tym roku tylko dwa razy. Pokonał przez nokaut w 2. rundzie mało znanego Joe Alexandra, ale w pierwszej był liczony[4]. następnie przegrał przez techniczny nokaut w 5. rundzie z Joe Frazierem. W 1975 po wygraniu jednej walki przegrał następną z Kenem Nortonem przez techniczny nokaut w 5. rundzie.
Po tej walce wycofał się, ale w 1977 powrócił i stoczył jedną walkę z Lorenzo Zanonem z Włoch, którą wygrał przez techniczny nokaut w 9. rundzie, ale do tego czasu wyraźnie przegrywał na punkty. W 1983 pokonał dwóch mało znanych przeciwników, a w 1992 przegrał wyraźnie po 6 rundach z początkującym Ronem Cranmerem[4].
Cierpiał na encefalopatię bokserską, która spowodowała otępienie i zanik pamięci. Musiał pozostawać pod opieką rodziny. Jego starszy brat James założył fundację imienia Jerry’ego Quarry’ego[5], która wspomaga ofiary encefalopatii bokserskiej.
Jerry Quarry zmarł w wieku 53 lat na zawał serca w następstwie zapalenia płuc[6]. Jego dwaj młodsi bracia Mike i Bobby byli również zawodowymi bokserami, Mike walczył o tytuł mistrza świata w wadze półciężkiej (przegrał z Bobem Fosterem).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jerry Quarry; Biography [online], Jerry Quarry Foundation [dostęp 2021-05-29] [zarchiwizowane z adresu 2019-08-10] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1968-04-27 Jimmy Ellis w pts 15 Jerry Quarry, The Coliseum, Oakland, California, USA - WBA [online], boxrec.com [dostęp 2015-04-30] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1969-06-23 Joe Frazier w rsc 7 (15) Jerry Quarry, Madison Square Garden, Manhattan, NYC, New York, USA - NY [online], boxrec.com [dostęp 2015-04-30] (ang.).
- ↑ a b Ted Sares, Jerry Quarry: The Enemy Within [online], Boxing.com, 28 sierpnia 2011 [dostęp 2021-05-29] [zarchiwizowane z adresu 2013-08-10] (ang.).
- ↑ The Jerry Quarry Foundation for Pugilistica Dementia [online], Jerry Quarry Foundation [dostęp 2021-05-29] [zarchiwizowane z adresu 2020-02-02] (ang.).
- ↑ Bob Mee. Obituary: Jerry Quarry. „The Independent”, 1999-01-05. [dostęp 2015-04-30]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerry Quarry; Biography [online], Jerry Quarry Foundation [dostęp 2021-05-29] [zarchiwizowane z adresu 2019-08-10] (ang.).
- Wallace Matthews, Only brain injury could KO Quarry [online], Jerry Quarry Foundation [dostęp 2021-05-29] [zarchiwizowane z adresu 2019-02-13] (ang.).
- Ted Sares, Jerry Quarry: The Enemy Within [online], Boxing.com, 28 sierpnia 2011 [dostęp 2021-05-29] [zarchiwizowane z adresu 2013-08-10] (ang.).
- Rick Farris, My Memories of Jerry Quarry [online], The Cyber Boxing Zone Journal, 1999 [dostęp 2015-04-30] (ang.).
- Jerry Quarry [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2015-04-30] (ang.).
- Wykaz walk zawodowych Quarry'ego [online], boxrec.com [dostęp 2017-08-18] (ang.).
- Jerry QUARRY [online], Sport & Note [dostęp 2015-04-30] (ang.).