Jerzy Klamka (elektronik)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Klamka
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

30 listopada 1931
Przemyśl

Data śmierci

17 sierpnia 2023

Profesor nauk technicznych
Specjalność: mikrofalowa elektronika półprzewodnikowa, teleinformatyka
Alma Mater

Politechnika Warszawska (1956)

Doktorat

1963

Habilitacja

1967

Profesura

1976

Pracownik naukowy, nauczyciel akademicki
Instytut badawczy

Instytut Technologii Elektronowej

Uczelnia wyższa

Instytut Radioelektroniki Politechniki Warszawskiej

Okres zatrudn.

1969–1991

Pierwszy zastępca dyrektora Instytutu Technologii Elektronowej ds. badań i rozwoju (1994–1998)
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”

Jerzy Władysław Klamka (ur. 30 listopada 1931 w Przemyślu[1], zm. 17 sierpnia 2023[2]) – polski inżynier elektronik, specjalista w zakresie mikrofalowej elektroniki półprzewodnikowej i teleinformatyki, profesor doktor habilitowany nauk technicznych[3].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył VI Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1950)[4] i Wydział Łączności Politechniki Warszawskiej, uzyskując dyplom magistra inżyniera łączności (1956)[1]. W 1963 roku uzyskał stopień naukowy doktora (promotor Janusz Groszkowski), a w 1967 stopień doktora habilitowanego[1]. W 1976 otrzymał tytuł profesora nauk technicznych[3].

W 1954 rozpoczął pracę w Zakładzie Elektroniki Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN[1]. W późniejszym okresie współtwórca Instytutu Technologii Elektronowej, w którym w latach 1994–1998 pełnił funkcję pierwszego zastępcy dyrektora ds. badań i rozwoju[1]. W latach 1969–1991 prowadził wykłady w Instytucie Radioelektroniki Politechniki Warszawskiej[1]. Wchodził w skład Sekcji Mikrofal Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN[1].

Członek Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP)[1] i Instytutu Inżynierów Elektryków i Elektroników (IEEE)[5]. Od 2002 redaktor naczelny miesięcznika „Elektronizacja”, a w latach 2004–2018, po jego reorganizacji, miesięcznika naukowo-technicznego „Elektronika – konstrukcje, technologie, zastosowania”[1].

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[2].

Monografie[edytuj | edytuj kod]

  • Diody germanowe i krzemowe, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1960
  • Półprzewodnikowe diody o zmiennej pojemności, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1963
  • Diody mikrofalowe półprzewodnikowe, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1973
  • Mikrofalowe przyrządy półprzewodnikowe, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1982
  • Heterozłączowe przyrządy półprzewodnikowe na zakres mikrofal i fal milimetrowych, Agencja Lotnicza ALTAIR, Warszawa 2002

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j k l m n o p 90. urodziny Pana Prof. dr hab. inż. Jerzego Klamka. sep.com.pl. [dostęp 2023-11-16].
  2. a b c d e f g h i j Z żałobnej karty – ś.p. Jerzy Klamka. kigeit.org.pl, 22 sierpnia 2023. [dostęp 2023-11-16].
  3. a b Prof. dr hab. inż. Jerzy Władysław Klamka, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2023-11-16].
  4. Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1950. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2023-11-16].
  5. Jerzy Władysław Klamka. prabook.com. [dostęp 2023-11-16]. (ang.).