Jerzy Lesisz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Franciszek Lesisz
Ilustracja
pułkownik lekarz pułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia

29 listopada 1890
Piotrków, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

1940
Charków, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1917–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Jerzy Franciszek Lesisz (ur. 29 listopada 1890 w Piotrkowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – doktor medycyny, pułkownik lekarz Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Józefa i Antoniny z Woźniakowskich. W 1908 ukończył Prywatne Gimnazjum Jacobsona w Piotrkowie. W 1917 ukończył studia medyczne w Moskwie. Żołnierz I Korpusu Polskiego w Rosji.

W 1918 został przyjęty do Polskiej Siły Zbrojnej w stopniu porucznika i przydzielony do 1 pułku piechoty, późniejszego 7 pułku piechoty Legionów. 12 października Rada Regencyjna „ustaliła starszeństwo rangi” na 1 stycznia 1918[1]. W listopadzie tego roku został przyjęty do Wojska Polskiego. 29 stycznia 1919 został przeniesiony z 1 pułku piechoty do Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko młodszego referenta Sekcji II[2]. W czasie wojny z bolszewikami walczył, jako dowódca pociągu sanitarnego nr 17. Na tym stanowisku 24 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana w korpusie lekarskim, w „grupie byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Kierownictwie Transportów Wojskowych M.S.Wojsk. pozostając na ewidencji Kompanii Zapasowej Sanitarnej Nr I w Warszawie[3].

W 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 357. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych sanitarnych, grupa lekarzy. Będąc oficerem rezerwowym został zatrzymany w służbie czynnej. Ponownie pełnił służbę w Departamencie Sanitarnym Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie pozostając na ewidencji 1 Batalionu Sanitarnego[4][5]. Z dniem 1 lipca 1924 został przemianowany na oficera zawodowego w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 63/5 lokatą w korpusie oficerów sanitarnych[6]. Z dniem 2 listopada 1927 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze hospitanta VIII Kursu Normalnego[7][8]. W sierpniu 1929, po ukończeniu kursu, został przeniesiony służbowo do Oddziału IV Sztabu Głównego na stanowisko referenta[9]. W czerwcu 1930 powrócił do Departamentu Zdrowia M.S.Wojsk. na stanowisko kierownika referatu[10]. Awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 2. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych[11][12]. W 1933 został przeniesiony z M.S.Wojsk. do Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie na stanowisko starszego ordynatora[13]. W 1936 był wykładowcą w CWSan. i jednocześnie komendantem Wojskowego Szpitala Sezonowego przy ulicy Suchej w Ciechocinku. Mieszkał w Warszawie przy ulicy Oboźnej 7 m. 1a[14]. W 1939 był kierownikiem zespołu kadry zapasowej szpitali polowych.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Jego grób symboliczny znajduje się na Starych Powązkach w Warszawie (kwatera 176-3-34)[15].

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady[16]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości "Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów".

 Osobny artykuł: Awanse generalskie oficerów II Rzeczypospolitej Polskiej z 2007.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dziennik Rozporządzeń Komisji Wojskowej Nr 1 z 28 października 1918 r., s. 5.
  2. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 14 z 8 lutego 1919 r., s. 361.
  3. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r., s. 426, 735.
  4. ↑ Rocznik oficerski 1923, s. 1128, 1217.
  5. ↑ Rocznik oficerski 1924, s. 24, 1018, 1080.
  6. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 85 z 27 sierpnia 1924 r., s. 488.
  7. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 25 z 31 października 1927 r., s. 313.
  8. ↑ Rocznik oficerski 1928, s. 711, 728.
  9. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 15 z 23 sierpnia 1929 r., s. 301.
  10. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 11 z 18 czerwca 1930 r., s. 213.
  11. ↑ Rocznik oficerski 1932, s. 323, 447.
  12. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych korpusu sanitarnego, s. 8.
  13. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 8 z 28 czerwca 1933 r., s. 140.
  14. ↑ Stanisław Konopka, Rocznik Lekarski ..., s. 134, 135, 1161, 1302.
  15. ↑ Cmentarz Stare Powązki: SAPIEHOWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-19].
  16. ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885
  17. ↑ odznaczenia i fotografia

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych korpusu sanitarnego, Departament Zdrowia Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa czerwiec 1934.
  • Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
  • Stanisław Konopka, Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na 1936 rok, Biuro Propagandy Polskiej Medycyny przy Naczelnej Izbie Lekarskiej, Warszawa 1936.
  • Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego M.S.Wojsk. Nr 37 z 24 września 1921 r.
  • Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, opracowanie zespołowe pod kierunkiem Jędrzeja Tucholskiego, Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Oficyna Wydawnicza RYTM, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerzy_Lesisz&oldid=72050717”