Jerzy Piotrowski (1928–1986)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Piotrowski
Data i miejsce urodzenia

21 listopada 1928
Warszawa

Data śmierci

7 maja 1986

Poseł na Sejm PRL VI i VII kadencji
Okres

od 1972
do 1980

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 30-lecia Polski Ludowej Złota Odznaka im. Janka Krasickiego
Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (złota)

Jerzy Piotrowski (ur. 21 listopada 1928 w Warszawie, zm. 7 maja 1986) – polski inżynier budownictwa i polityk, poseł na Sejm PRL VI i VII kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1945 wstąpił do Związku Walki Młodych, a następnie do Związku Młodzieży Polskiej. W latach 1950–1955 zasiadał w zarządzie Zrzeszenia Studentów Polskich w Dniepropetrowsku. W 1955 uzyskał wykształcenie wyższe na Instytucie Inżynieryjno-Budowlanym w Dniepropetrowsku i został dyrektorem w kombinatach budownictwa mieszkaniowego „Południe”, „Wschód” i „Północ” w Warszawie oraz w innych jednostkach resortowych. W 1972 i 1976 uzyskiwał mandat posła na Sejm PRL w okręgach kolejno Warszawa-Praga i Warszawa-Praga Południe. Przez dwie kadencje zasiadał w Komisji Planu Gospodarczego, Budżetu i Finansów. Ponadto w trakcie VI kadencji zasiadał w Komisji Budownictwa i Gospodarki Komunalnej, a w trakcie VII w Komisji Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych. W latach 1974–1977 zasiadał w plenum i w Komisji Budownictwa Komitetu Warszawskiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1982 został doradcą ministra budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych, a w 1984 dyrektorem departamentu budownictwa mieszkaniowego, zaś potem ogólnego w Ministerstwie Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej.

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C-A-42)[1].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]