Jerzy Słowiński (generał)

Jerzy Słowiński
	; gen. dyw. w st. spocz. Jerzy Słowiński (2021)
	generał dywizji w st. spocz.
Data i miejsce urodzenia	21 czerwca 1946 ; Ostrowiec Świętokrzyski
	Przebieg służby
Lata służby	1963–2003
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL; Siły Zbrojne RP
Jednostki	• 42 pz, 11 DPanc więcej patrz tekst
Stanowiska	• d–ca pułku, DZ; • komend. główny ŻW więcej patrz tekst
Główne wojny i bitwy	Zimna wojna
	Odznaczenia

Jerzy Słowiński (ur. 21 czerwca 1946 w Ostrowcu Świętokrzyskim) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1963-1966 był podchorążym Oficerskiej Szkoły Wojsk Zmechanizowanych im. Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu. Po ukończeniu szkoły i promocji został przydzielony do 42 pułku zmechanizowanego w Żarach i wyznaczony na stanowisko dowódcy plutonu piechoty zmotoryzowanej^[1]. Po dwóch latach powierzono mu dowodzenie kompanią piechoty zmotoryzowanej. W 1971 roku został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu batalionu. W następnym roku awansował na kapitana, został przeniesiony do 11 pułku zmechanizowanego w Krośnie Odrzańskim i objął dowództwo batalionu piechoty. W latach 1973–1976 był słuchaczem Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego w Moskwie.

W latach 1976-1977 pełnił służbę na stanowisku adiunkta w Katedrze Sztuki Operacyjnej Akademii Sztabu Generalnego im. gen. Karola Świerczewskiego w Rembertowie oraz odbył praktyki na stanowisku szefa sztabu w 17 pułku zmechanizowanym w Międzyrzeczu i 8 pułku czołgów średnich w Żaganiu. 1977 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy 42 pułku zmechanizowanego w Żarach. W 1980 roku został szefem sztabu - zastępcą dowódcy 11 Drezdeńskiej Dywizji Pancernej w Żaganiu.

W latach 1982-1984 był słuchaczem Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta Woroszyłowa w Moskwie. Po powrocie do kraju objął dowództwo 12 Dywizji Zmechanizowanej im. Armii Ludowej w Szczecinie. Dowodzona przez niego dywizja została wyróżniona mianem przodującego związku taktycznego Wojska Polskiego. Po trzech latach został przeniesiony na równorzędne stanowisko dowódcy 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej w Legionowie. Na tym stanowisku 11 października 1988 roku na mocy uchwały Rady Państwa otrzymał nominację na stopień generała brygady.

W 1989 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Warszawie. W 1992 roku został szefem Departamentu Wychowania MON. W latach 1995-1999 był attaché wojskowym w Kairze. W okresie od 1 sierpnia 2000 roku do 30 lipca 2003 roku był Komendantem Głównym Żandarmerii Wojskowej. W sierpniu 2001 otrzymał od prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego nominację na stopień generała dywizji^[2]. Od 2019 prezes Klubu Generałów Wojska Polskiego^[3].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1985)
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1992)
Złoty Krzyż Zasługi (1978)
Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1986)
Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju (1982)
Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju
Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju
List gratulacyjny od Prezydenta RP

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Faszcza 2015 ↓, s. 184.
↑ M.P. z 2001 r. nr 28, poz. 465
↑ Aktualne władze Klubu. klubgiarp.p. [dostęp 2024-05-02].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dariusz Faszcza: 12 Szczecińska Dywizja Zmechanizowana. 70 lat służby na Pomorzu Zachodnim (1945-2015). Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2015. ISBN 978-83-63755-75-1.
Marek Paszkowski, Nominacje generalskie 2001, Przegląd Wojsk Lądowych, listopad 2001, s. 130.
Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 445-447.

[CITEREFFaszcza2015184-1] Faszcza 2015 ↓, s. 184.

[2] M.P. z 2001 r. nr 28, poz. 465

[3] Aktualne władze Klubu. klubgiarp.p. [dostęp 2024-05-02].

[1]

[2]

[3]