Jerzy Skoliniec
porucznik | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1939–1947 |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
Armia „Pomorze” |
Stanowiska |
adiutant komendanta Obwodu Radzyń Podlaski AK |
Główne wojny i bitwy |
II wojna światowa |
Odznaczenia | |
Jerzy Skoliniec (ur. 17 lutego 1912 w Kowlu, zm. 14 stycznia 1999 w Warszawie) – porucznik Armii Krajowej, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Jana i Marii z domu Zebrzuskiej. Kształcił się w Korpusie Kadetów Nr 1 we Lwowie (od 1924) i w Korpusie Kadetów Nr 2 w Chełmnie (od 1926). Od 1928 studiował rolnictwo, a w 1935 ukończył Państwową Szkołę Gospodarstwa Wiejskiego w Cieszynie. Zasadniczą służbę wojskową odbył w latach 1935-1936 na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy 16 Dywizji Piechoty przy 65 Starogardzkim pułku piechoty z Grudziądza. Pracował jako administrator gospodarstwa rolnego na Kujawach[1][2] .
Po mobilizacji otrzymał przydział do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu na stanowisko oficera łącznikowego Armii „Pomorze”. Podczas kampanii wrześniowej walczył w Borach Tucholskich i nad Bzurą. Wzięty do niewoli, zbiegł i przedostał się do Poznania, a następnie do Kutna. Członek konspiracyjnych organizacji Związek Odbudowy Rzeczypospolitej i Polskie Siły Zbrojne. Od 1941 w Związku Walki Zbrojnej, potem w Armii Krajowej - w Inspektoracie Kutno AK (Obwody Kutno AK i Łęczyca AK). Przeniesiony do Warszawy, a następnie na Lubelszczyznę i Podlasie (Obwód Radzyń Podlaski AK). Uczestnik wielu akcji dywersyjnych, sabotażowych i bojowych. Zajmował stanowiska adiutanta komendanta obwodu, zastępcy dowódcy oddziału mjr. Konstantego Witkowskiego (ps. „Miller”) i (od stycznia 1944) dowódcy leśnego oddziału szkolnego OP 35[a]. Podczas akcji „Burza” dowodził 7 kompanią 35 pułku piechoty AK. Awansowany do rangi kapitana i odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[3][2] .
Od stycznia 1945 członek organizacji NIE, następnie w Zrzeszeniu Wolność i Niezawisłość. Ujawnił się 10 kwietnia 1947 w Lubartowie. Aresztowany przez organa bezpieczeństwa w marcu 1951 i skazany na 25 lat więzienia. Zwolniony w maju 1956 w wyniku amnestii. Członek Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej[3][2] .
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
- Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Była to szkoła podoficerska przyszłego 35 pułku piechoty AK (OP 35).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Polak (red.) 1999 ↓, s. 95-96.
- ↑ a b c Jerzy Skoliniec ↓.
- ↑ a b Polak (red.) 1999 ↓, s. 96.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. Konspiracja 1939-1945. T. 5/I. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-98-6.
- Jerzy Skoliniec – dowódca oddziału bojowego AK/WiN w powiecie radzyńskim. [dostęp 2020-07-06].
- Absolwenci Wyższej Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego w Cieszynie
- Ludzie urodzeni w Kowlu
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (władze RP na uchodźstwie)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (władze RP na uchodźstwie)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (dwukrotnie)
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami
- Oficerowie Armii Krajowej
- Członkowie Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość
- Członkowie Związku Walki Zbrojnej
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy bitwy nad Bzurą (1939)
- Urodzeni w 1912
- Zmarli w 1999