Jerzy Zapolski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Zapolski
Ilustracja
podpułkownik uzbrojenia podpułkownik uzbrojenia
Data i miejsce urodzenia

15 sierpnia 1892
Lwów

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Wojskowe Zakłady Pirotechniczne

Stanowiska

kierownik zakładów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi
Odznaka „Za wierną służbę”

Jerzy Zapolski (ur. 15 sierpnia 1892 we Lwowie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – podpułkownik uzbrojenia Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Joachima i Sabiny z Preisów. Absolwent szkoły powszechnej we Lwowie. Rozpoczął naukę w seminarium nauczycielskim w Zaleszczykach. W latach 1912–1914 studiował na Wydziale Maszyn i Elektroniki w Szkole Technicznej w Mittneidt w Niemczech. 5 września 1914 wstąpił do 1 pułku artylerii Legionów Polskich. W Legionach walczył na froncie do 1917. Następnie wstąpił do POW. Po ukończeniu Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej zajmował stanowisko kierownika Zakładów Żywnościowych w Modlinie, następnie przeniesiony do 4 pułku artylerii ciężkiej. Od 2 listopada 1919 przeniesiony do Departamentu Intendentury MSWojsk. Po ukończeniu Wyższej Szkoły Intendentury zajmował różne stanowiska w Departamencie Intendentury. Po awansie do stopnia podpułkownika (27 kwietnia 1929) pełnił obowiązki szefa Wydziału Ogólnego w Departamencie Intendentury. W grudniu 1932 został przeniesiony z Kierownictwa Zaopatrzenia Uzbrojenia do Wojskowych Zakładów Pirotechnicznych w Rembertowie na stanowisko pełniącego obowiązki kierownika zakładu[1]. W 1936 został przeniesiony w stan spoczynku.

W kampanii wrześniowej zmobilizowany. Wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Kozielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej 022/3 z 9.4.1940 r., poz. 90[2]. Jego grób symboliczny znajduje się na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 174-6-5)[3].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty, miał córkę.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 426.
  2. a b Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 330.
  3. Cmentarz Stare Powązki: HELENA BYSTYDZIEŃSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2021-01-05].
  4. a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 296.
  5. M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296.
  6. M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 278.
  7. Na podstawie [1]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]