Jingshan si

Jingshan si 徑山寺

Xingshou Wanshou si

Państwo	Chiny
Miejscowość	Hangzhou
Rodzaj klasztoru	klasztor buddyjski
Właściciel	chan
Prowincja	Zhejiang
Typ zakonu	męski
Założyciel klasztoru	Jingshan Daoqin
Materiał budowlany	drewno, cegła, kamień
Data budowy	742
Położenie na mapie Chin Jingshan si 徑山寺
30°22′58″N 119°45′37″E
Strona internetowa

Jingshan si (Klasztor Góry Wąskiej Ścieżki; chiń. 徑山寺, pinyin Jìngshān sì) – jeden z ważniejszych klasztorów chińskich prowincji Zhejiang znajdujący się w pobliżu Hangzhou.

Historia klasztoru

W 745 roku przybył na wzgórze Jing, należące do masywu Tianmushan (天目山), mistrz chan szkoły niutou – Jingshan Daoqin (714-792) (znany także jako Faqin). Wkrótce wybudował na tym wzgórzu klasztor, z czym związany był edykt wydany przez cesarza Daizonga (代宗, pan. 762-779). Był to pierwszy klasztor chan na południu Chin. Znajdował się on około 50 km w kierunku północno-zachodnim od Hangzhou, w dzielnicy Yuhang. Prace budowlane zostały prawdopodobnie zakończone w 768 roku.

Świątynia ta osiągnęła swój szczyt znaczenia w okresie Południowej Dynastii Song (1127- 1279). Została uznana za najważniejszy klasztor z pięciu klasztorów znajdujących się w okolicy Hangzhou, czyli Tiantong si (天童寺) w Ningbo (寧波), Ayuwang si (阿育王寺) w Ningbo, Jingci si (凈慈寺) w Hangzhou (杭州) i Lingyin si 靈隱寺 w Hangzhou. Klasztor należał do systemu wushansi (五山寺, Pięciu Górskich Klasztorów) prowincji Zhejiang (浙江). W momencie największego rozkwitu przebywało w nim ok. 3000 mnichów, przeważnie jednak praktykowało w nim ok. 1700 mnichów, a klasztor liczył 1000 pomieszczeń. Był uważany za pierwszy, najważniejszy klasztor południowo-wschodnich Chin. W okresie panowania dynastii Song nazywany był "koroną buddyjską południa". W okresie Południowej Dynastii Song cesarz Xiaozong (孝宗, pan. 1162-1189) własnoręcznie wykonał napis "Klasztor buddyjski Xingshou Wanshou z Jingshan (径山兴寿万寿禅 Jingshan xingshou wanshou chan) na tablicy na bramie.

W 1137 r. opatem tego prestiżowego klasztoru został Dahui Zonggao ze szkoły chan linji i prowadził go do 1141 r., gdy został pozbawiony cesarskiej łaski, w wyniku czego pozbawiony stanu mnisiego i skazany na zesłanie. W 1145 r. opatem klasztoru został Zhenxie Qingliao ze szkoły chan caodong. W drugiej połowie lat 50. XII w. Dahui został ponownie opatem tego klasztoru i piastował stanowisko do 1161 r., gdy odszedł na emeryturę. Powrócił potem znów do Jingshan, w którym zmarł

Po okresie, gdy należał do szkoły chan niutou, stał się jednym z miejsc, gdzie powstawała i rozwijała się wielka tradycja szkoły linji. Japońscy mnisi, którzy byli częstymi gośćmi w tym klasztorze, przenosili te nauki do Japonii, dlatego też przez mnichów japońskiej szkoły rinzai klasztor ten jest uważany za matczyny. Również i chińscy mnisi z tego klasztoru często udawali się do Japonii. W okresach Yuan i Ming klasztor był odwiedzany przez japońskich mnichów szczególnie często.

Z powodu wojen i braku remontów, oryginalne budynki uległy prawie całkowitemu zniszczeniu. Obecnie jedynym pierwotnym budynkiem jest wysoka dzwonnica. Wielki dzwon klasztorny znajdujący się w niej, został odlany za panowania cesarza Yongle (永樂, 1402-1424) z dynastii Ming (1368–1644). Z okresu dynastii Song pochodzą trzy żelazne posągi oraz wielka stela, na której wyryto biografie mistrzów chan z różnych okresów.

Klasztor był kilkakrotnie niszczony i odbudowywany. Po 1949 roku klasztor był prawie całkowicie zrujnowany. Ocalały: główny pawilon, stele cesarskie cesarza Xiaozonga, kilka dużych dzwonów oraz żelazna kadzielnica pod kadzidełka. Od 1983 roku ruina klasztoru zaczęła być często odwiedzana przez różne grupy mnichów i w kwietniu 1997 roku zakończono w dużej mierze jego rekonstrukcję.

Kultura herbaty

Klasztor ten stał się centrum kultury herbaty. Tu powstała ceremonia herbaty i filozofia chancha (禅茶) – herbaty chan. Z prostych spotkań mnichów poświęconych piciu herbaty zaczął się stopniowo rozwijać coraz bardziej wypracowany rytuał, wyrażający filozofię "herbaty chan". Ponieważ klasztor często gościł japońskich mnichów, przenieśli oni kulturę herbaty do Japonii z całym rytuałem jej parzenia i picia. Herbatę pito z głębokich miseczek, z których zachowała się w klasztorze miseczka zwana "filiżanką niebieskich oczu". Ta nazwa zachowała się nawet w języku japońskim, w którym określa się miseczkę nazwą "miseczka oka na niebie".