José Maurício Nunes Garcia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
José Maurício Nunes Garcia
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 lub 22 września 1767
Rio de Janeiro

Pochodzenie

brazylijskie

Data i miejsce śmierci

18 kwietnia 1830
Rio de Janeiro

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, dyrygent, organista

Odznaczenia
Kawaler Orderu Chrystusa

José Maurício Nunes Garcia, znany jako José Maurício[1][2] (ur. 20[1][2] lub 22 września[1][3][4][5] 1767 w Rio de Janeiro, zm. 18 kwietnia 1830 tamże[1][2][3][4][5]) – brazylijski kompozytor, dyrygent i organista, ksiądz katolicki.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem oficera, muzyki uczył się w rodzinnym Rio de Janeiro[1]. W 1792 roku przyjął święcenia kapłańskie[1][2][3][4][5]. Zajmował się działalnością pedagogiczną, organizował bezpłatne kursy muzyczne[1]. Jego uczniem był Francisco Manuel da Silva[1]. Działał też jako organista i dyrygent[1]. W 1798 roku został kapelmistrzem katedry w Rio de Janeiro[1][2][3][5]. Po ucieczce księcia regenta Jana VI z Portugalii do Brazylii w 1808 roku objął funkcję nadwornego kapelmistrza i organisty[1][2][3][4][5], a rok później został odznaczony krzyżem kawalerskim Orderu Chrystusa[6]. W 1819 roku poprowadził brazylijską prapremierę Requiem d-moll W.A. Mozarta[1][4]. W ostatnich latach życia podupadł na zdrowiu, musiał też zmagać się ze swoim konkurentem Marcosem Portugalem, intrygującym przeciw niemu na dworze[1][3]. Zmarł w biedzie[1][3].

Skomponował przeszło 200 wokalnych utworów religijnych: msze, requiem, motety, antyfony itp.[1][2][4] Był też autorem dramatu heroicznego Ulissea na chór i orkiestrę (1809)[1][2] oraz O Triunfo da América na sopran solo, chór i orkiestrę (1809)[1][3]. Napisał pracę Compendio de Música (1821)[3]. Za życia ceniony był jako organista-improwizator i dyrygent, dopiero po śmierci został uznany za najważniejszego brazylijskiego kompozytora okresu kolonialnego[1]. Początkowo tworzył w tradycyjnych formach barokowych ze stopniową adaptacją elementów klasycystycznych[1], utwory powstałe w okresie po przeprowadzce dworu portugalskiego do Brazylii noszą natomiast cechy włoskiego stylu operowego[1][5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 3. Część biograficzna efg. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1987, s. 232. ISBN 83-224-0344-5.
  2. a b c d e f g h The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 567. ISBN 0-674-37299-9.
  3. a b c d e f g h i Bertil van Boer: Historical Dictionary of Music of the Classical Period. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 215–216. ISBN 978-0-8108-7183-0.
  4. a b c d e f Joseph P. Swain: Historical Dictionary of Sacred Music. Lanham: Rowman & Littlefield, 2016, s. 98. ISBN 978-1-4422-6462-5.
  5. a b c d e f Melvin P. Unger: Historical Dictionary of Choral Music. Lanham: Rowman & Littlefield, 2023, s. 159–160. ISBN 978-1-5381-2433-8.
  6. Cleofe Person de Mattos: José Maurício Nunes Garcia. Biografia. Wyd. 2. Rio de Janeiro: Academia Brasileira de Música, 2019, s. 91. ISBN 978-85-333-0788-9.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]