Julian Mermon

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Julian Mermon
podpułkownik lekarz podpułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia

2 grudnia 1894
Kraków

Data i miejsce śmierci

26 lutego 1940
Palmiry

Przebieg służby
Lata służby

1914–1939

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

5 Pułk Piechoty,
1 Batalion Sanitarny,
12 Pułk Piechoty,
7 Pułk Ułanów,
4 Pułk Ułanów,
1 Dywizjon Pociągów Pancernych,
2 Batalion Mostów Kolejowych,
2 Batalion Balonowy

Stanowiska

starszy lekarz pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie)

Julian Tytus Mermon (ur. 2 grudnia 1894 w Krakowie, zm. 26 lutego 1940 w Palmirach) – lekarz z tytułem doktora wszech nauk lekarskich, podpułkownik lekarz Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 2 grudnia 1894[1]. Był synem Henryka i Rozalii z domu Baar. W 1913 zdał egzamin dojrzałości w Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. W tym samym roku podjął studia medycyny na Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do oddziałów strzeleckich, asystował dr. Jerzemu Aleksandrowiczowi w 5 batalionie. Później służył w szeregach Legionów Polskich. Był pomocnikiem lekarza w 5 pułku piechoty w składzie II Brygady. 1 listopada 1916 roku został mianowany chorążym sanitarnym[2]. Był dwukrotnie ranny.

U kresu wojny w listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do stopnia kapitana podlekarza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3][4]. Jako oficer nadetatowy 1 batalionu sanitarnego z przydziałem w 1923 jako młodszy lekarz pułku do 12 pułku piechoty, a w 1924 do 7 pułku ułanów, w tym czasie był odkomenderowany do kontynuowania studiów na Uniwersytecie Warszawskim[5][6]. 25 marca 1925 uzyskał tytuł naukowy doktora. Zweryfikowany do stopnia kapitana lekarza w korpusie oficerów sanitarnych ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[7]. Od 10 kwietnia 1925 był lekarzem 4 pułku ułanów, następnie od 16 maja 1925 lekarzem i od 31 października 1927 lekarzem naczelnym 1 dywizjonu pociągów pancernych[8]. Został awansowany do stopnia majora lekarza ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929[9]. Od 1932 do kresu istnienia II Rzeczypospolitej 1939 był starszym lekarzem 2 batalionu mostów kolejowych[10]. Został awansowany do stopnia podpułkownika lekarza 19 marca 1939. Był także lekarzem naczelnym garnizonu Legionowo[11]. 14 lipca 1939 mianowany lekarzem 2 batalionu balonowego[12].

Podczas II wojny światowej 26 lutego 1940 został rozstrzelany przez Niemców w Palmirach[13]. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu.

Odznaczenia i ordery[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2016-01-19].
  2. ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 58.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1204.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1087.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 158, 1150.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1019.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 732.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 713.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 326.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 758.
  11. ↑ 65. rocznica rozstrzelania w Palmirach mieszkańców Legionowa. legionowo.pl, 2005-02-25. [dostęp 2016-07-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-16)].
  12. ↑ Katarzyna Czajowska: 75. rocznica zbrodni w Palmirach. Wybitni legionowianie, którzy padli ofiarą niemieckich oficerów. gazetapowiatowa.pl, 2015-02-26. [dostęp 2016-07-17].
  13. ↑ Stanisław Błądek: 72 rocznica rozstrzelania legionowian w Palmirach. ordynariat.wp.mil.pl, 2012-02-26. [dostęp 2016-07-17].
  14. ↑ Odznaczenia Krzyżem i Medalem Niepodległości. „Słowo Polskie”, s. 8, nr 104 z 17 kwietnia 1931. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Julian_Mermon&oldid=67245089”