Julian Tarnawski (prawnik)
 porucznik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 stycznia 1908 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13–14 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1939 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
Julian Franciszek Tarnawski (ur. 29 stycznia 1908 w Oknie, zm. 13–14 kwietnia 1940 w Katyniu) – sędzia grodzki, magister, porucznik piechoty rezerwy Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 29 stycznia 1908 we wsi Okno, w ówczesnym powiecie horodeńskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jana i Julii z Patraszewskich[1].
W 1930 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie i rozpoczął pracę w Rudkach, a następnie aplikował w sądzie w Samborze[2]. W 1935 został przeniesiony do Oleska, a następnym roku mianowany asesorem sądowym[2]. 21 stycznia 1938 został mianowany sędzią grodzkim w Olesku[3].
Ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 17 pułku piechoty. 1 grudnia 1932 mianowany podporucznikiem[4]. Na stopień porucznika rezerwy został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1937 i 198. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. Przydzielony do 52 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Złoczowie.
Po agresji III Rzeszy na Polskę powołany do wojska. W wyniku napaści sowieckiej na Polskę we wrześniu 1939 wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną, przekazany NKWD i wywieziony w głąb Rosji. Zamordowany w Katyniu przez NKWD strzałem w tył głowy 13 lub 14 kwietnia 1940[2]. Po odkryciu mogił katyńskich wiosną 1943 roku udało się zidentyfikować ciało por. Juliana Tarnawskiego. Władze niemieckie oznaczyły ciało por. Tarnawskiego numerem AM 1537, oznaczającą lokalizację zwłok w zbiorowej mobile.
Julian Tarnawski był żonaty z Heleną Chabałowską, z którą miał córkę Halinę[1].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[5]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
- zbrodnia katyńska
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 642.
- ↑ a b c Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 730.
- ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. 2, s. 38, 1938-02-15. Warszawa: Ministerstwo Sprawiedliwości..
- ↑ a b Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 634.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Убиты в Катыни. Книга Памяти польских военнопленных – узников Козельского лагеря НКВД, расстрелянных по решению политбюро ЦК ВКП(б) от 5 марта 1940 года. Лариса Еремина (red.). Москва: Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья», 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.