Juliusz Niemirycz
| Data i miejsce urodzenia |
1822 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 czerwca 1909 |
| Zawód, zajęcie |
adwokat, pisarz |
Juliusz Niemirycz (ur. 1822 w Radostowie, zm. 5 czerwca 1909 w Warszawie[1]) – polski adwokat, pisarz.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 1822 w Radostowie jako syn Józefa i Krystyny z Eydziatowiczów. Ukończył szkołę średnią w kraju. Studiował na Sorbonie w Paryżu, gdzie uzyskał stopień doktora filozofii. Następnie ukończył studia na wydziale prawa Uniwersytetu Petersburskiego.
W latach 50. XIX wieku był sędzią pokoju w Staszowie. Był członkiem Towarzystwa Rolniczego w Królestwie Polskim w okręgu staszowskim[2]. Następnie przeniósł się do Warszawy i został adwokatem Sądu Apelacyjnego. Od 1874 był mecenasem (obrońcą) przy Departamentach IX i X Senatu Rządzącego w Warszawie. Po reformie sądownictwa w zaborze rosyjskim w 1876 został adwokatem przysięgłym. W Petersburgu skutecznie przeprowadził postępowanie i uzyskał koncesję na wydawanie dziennika „Słowo”. Ostatecznie nie rozpoczął działalności wydawniczej. Po śmierci córki Wandy w 1881 roku przekazał koncesję grupie Antoniego Wrotnowskiego.
Pod koniec XIX wieku zamieszkiwał przeważnie w Zakopanem, gdzie spotykał się m.in. z Henrykiem Sienkiewiczem i Stanisławem Witkiewiczem. Od 1901 mieszkał prawie na stałe w Zakopanem, ale pozostawał na liście adwokatów przysięgłych w Warszawie.
Był żonaty z Wandą ze Starzeńskich. Ich jedyne dziecko, Wanda zmarła 3 marca 1881 w wieku 10 lat. Juliusz Niemirycz zmarł w Warszawie 5 czerwca 1909. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie w kwaterze 29, rząd 6, miejsce 11,12[1][3].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Twórczość Juliusza Niemirycza była związana z jego wykształceniem. Jako praktyk sądowy wydał pracę Objaśnienie stanu sprawy bankiera St. Lessera z powodu skargi Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej i Warszawsko-Bydgoskiej podanej do rządzącego Senatu, Warszawa 1876.
Po polsku wydał następujące prace filozoficzne:
- Badania filozoficzne tajemnicy życia, Warszawa 1869–1870, trzy części
- Filozofia historii prawa, czyli historia zawiązku, postępu i rozwoju idei prawa..., Warszawa 1874, części I i II
- Filozofia historii narodu polskiego, osnuta na tle dziejów ludzkości, Kraków 1888, dwie części
Pisał również po francusku. W 1868 wydał w Paryżu pracę Le pananimisme, którą wydał również w Warszawie w 1870.
Juliusz Niemirycz w okresie pozytywizmu był wyznawcą doktryny Andrzeja Towiańskiego. Pod koniec XIX wieku napisał po francusku i wydał w Paryżu powieści mistyczne, które cieszyły się dużym powodzeniem:
- La grande énigme. Roman mystique. Prefacé par Jules Bois, Paris 1896
- A travers les âges. Roman symbolique, Paris 1898
Trzecia powieść Le mystère de l'anarchie. Roman mystique nigdy nie ukazała się drukiem.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Nekrolog Juliusza Niemirycza. „Kurjer Warszawski”. R. 89, 1909, nr 153, s. 8, 5 czerwca 1909. Warszawa.
- ↑ ROCZNIKI GOSPODARSTWA KRAJOWEGO R. 19, (KWIECIEŃ) T. XLIII. - Poszyt I. „Lista członków czynnych Towarzystwa Rolniczego w Króleswie Polskiém na rok 1861”, s. 56, Warszawa: 1861.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: Grób rodziny Juliusza Niemirycza, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2023-07-30].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Edward Muszalski: Niemirycz Juliusz (Julian). W: Polski Słownik Biograficzny. T. 22: Morsztyn Zbigniew – Niemirycz Teodor. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich - Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1977, s. 816–817.
- Wspomnienia pozgonne. ś. p. Juliusz Niemirycz. W: Biblioteka Warszawska. T. III. Warszawa: 1909, s. 191.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Juliusz Niemirycz h. Klamry (ID: psb.19884.1) M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego